#12 Bucky

***

09 października 2015

— Maksim to prawdziwy dupek. Sukinsyn jakich mało, wierz mi, ale jest niezastąpiony w swojej robocie — mówi, spoglądając na mnie spod przeczesywanych właśnie palcami, wilgotnych włosów. Na zewnątrz lało jak z cebra i nie zapowiadało się na to, by w najbliższym czasie miało się to zmienić. Cóż, można by powiedzieć, że na nasze szczęście. W końcu deszcz to prawdziwy przyjaciel człowieka, który próbuje zgubić trop i zmylić ślady. Nie jest to wielkie pocieszenie czy ułatwienie sprawy, ale to jednak więcej niż nic. Prawda?


/Przez dłuższą chwilę panuje między nami cisza, przerywana tylko pracą silnika, bębnieniem kropel deszczu o karoserię i cichym szelestem, który towarzyszy przewracanym przez nią papierom. Wyrwane z deski radio leży na tylnym siedzeniu, będąc świadectwem naszego całkowitego niedopasowania w kwestii upodobań muzycznych. I cóż, także mojego lekkiego choleryzmu.
/Odrywam wzrok od oświetlonej tylko nielicznymi latarniami drogi i spoglądam kątem oka na zabłocone buty, które opiera o deskę rozdzielczą, ale nie komentuję tego. Zdążyłem już przyzwyczaić się do bałaganu- lekkiego chaosu, nieładu, jak lubi to nazywać, który zawsze jej towarzyszy.

/— Jestem wdzięczna, że to dla mnie robisz... — zaczyna po chwili, ale przerywam jej, nie mogąc powstrzymać parsknięcia.

 — Żartujesz sobie?

 — To jest dla ciebie zabawne? — mówi z tak wielkim oburzeniem, że nie mogę powstrzymać się od kolejnego parsknięcia, choć wiem, że ma całkowitą rację. Nie ma w tej sytuacji zupełnie nic zabawnego.

— Wiem, przepraszam. — Chrząkam, odwracając wzrok z powrotem na drogę. — Po prostu nie traktuj tego jako poświęcenia z mojej strony, bo raczej marny ze mnie zadatek na rycerza na białym koniu, który ratuje bezbronną księżniczkę z rąk czarnego charakteru. To raczej twoja rola — dodaję, zerkając na nią po raz kolejny. Widzę jak jej brwi podjeżdżają w górę, wyginając się w łuki, gdy kręci głową z niedowierzaniem. — Ja chcę po prostu odwdzięczyć się choć w jakiś sposób.

— Jesteś niemożliwy, Barnes. Nie musisz się w żaden sposób odwdzię... Zatrzymaj się przed tym budynkiem. — Wskazuje na nieciekawie wyglądającą kamienicę. Na zewnątrz nadal leje jak z cebra.

— Może nie muszę, ale chcę, Belova — mówię z przekonaniem i parkując samochód koło migoczącej latarni, spoglądam ostatni raz na przypięte do dokumentów zdjęcie młodej kobiety. Ciemne włosy, podkreślające zapadnięte policzki, chorobliwie szarą cerę, na której odznacza się sina barwa podbitego oka i rozciętej, spuchniętej wargi. Anzhelika Medvedev. Lika. 

/Wymieniamy ostatnie spojrzenia i wychodźmy z samochodu, kierując się w stronę jednego z obskurnych budynków. Naciągam kaptur na głowę i chowam dłonie do kieszeni kurtki. 

/Grupka chłopaków, w większości właściwie już młodych mężczyzn, stoi przed osłoniętą dachem ścianą budynku, rozmawiając i co chwila śmiejąc się z rzucanych od czasu do czasu nędznych, bełkotliwych żartów, składających się z komentowanych walorów stojących obok, wyzywająco ubranych kobiet. 

— Hej, lala, masz fajny tyłek. Dasz pomacać? — Jeden z chłopaków robi dwa chwiejne kroki w naszą stronę. Otwiera usta, najprawdopodobniej chcąc dodać coś jeszcze, ale Yelena nie odzywając się, pokazuje mu środkowy palec prawej ręki i omija go, nie zwalniając ani na chwilę. Ruszam w krok za nią, posyłając delikwentowi spojrzenie, które zmusza go do zrobienia kroku w tył.  

— Maksim już czeka — mówi Yelena, oglądając się przez ramię i wskazując kiwnięciem głowy stojącego przy drzwiach mężczyznę. Wita go skinięciem głowy i podaje mu wyjętą z kieszeni kurtki, złożoną na pół kopertę.

— Zdrastwuj. Eto kto? — Mężczyzna przygląda mi się, najwidoczniej próbując skojarzyć moją twarz. 

—  Moj drug.

— Drug? — Facet obrzuca mnie kolejnym nieufnym spojrzeniem, ale macha dłonią, każąc nam za sobą podążać.

/Wchodząc do środka, mam ochotę strzelić sobie w łeb. Duszący zapach, głośna muzyka i dźwięki dochodzące zza ścian przyprawiają mnie o mdłości.

/Nienawidzę cholernych burdeli.

***