O.

On jest przerważliwony, ma wieczny PMS ;D Serio go tam wykastrowałaś? To Twoja wina te jego wahania nastroju!
A czasem nie ma co myśleć a działaś xD
Może tak twierdzić bo jest zazdrosny xD a tak serio, wie ile złego zrobił pod wpływem Hydry i nie chce wiecej ranić.

/Gdyby Bucky na jeden dzień stał się kobietą, ze swoim szczęściem trafiłby pewnie na dzień, w którym rozpocząłby mu się okres. A wtedy nie należałoby podchodzić do niego bez kija i śliwek w czekoladzie. A co do kastracji - naprawdę bierzesz na poważnie wszystko, co mówi Winnie :P? W tym przypadku akurat robił sobie z ciebie jaja (cóż za niefortunny dobór słów...). Nie zmienia to jednak tego, że najpewniej był wykastrowany chemicznie. Wiesz, żeby nie rozpraszały go pewne rzeczy. Ale to nie jest coś, z czym jego organizm sobie nie poradzi, więc większość problemu tkwi w psychice.

/O tak, Bucky "Nikogo nie zabiję" Barnes, który minutę po tej deklaracji wyrzuca człowieka przez balustradę. Bo przecież upadek z któregoś tam piętra (widać, że byli wysoko, gdy Bucky wyskakiwał przez balkon) by go nie zabił. Ale może właśnie o to chodziło? Bucky by go nie zabił, upadek by to zrobił :P

To sie zapytaj, ponoć wspólne jedzenie ramię w ramię poprawia znajomość. Tylko nie wpychaj w niego jedzenia.

/Buck ma nawyk niejedzenia i grzebania w talerzu przy jednoczesnym mierzeniu jego zawartości spojrzeniem, które ma chyba sprawić, że jedzenie cudem zniknie, więc czasem trzeba go jednak trochę nakłonić do jedzenia. A nie jest to proste, bo trzeba robić to w taki sposób, by nie wyszło na to, że do czegoś się go zmusza. Ale jednak je coraz częściej, więc dajemy radę.

Nawet nie wiem jak to robię..

/Durnymi przytykami i drwieniem z tego, że czasem o czymś zapominam. To wcale nie jest zabawne. 

ASTRID LÖFGREN

N, tylko wspaniałej sukni i kryształowych pantofelków brak. Byłby piękną księżniczką!
Właśnie, i to jest zagadka, której tymczasowy brak rozwiązania niemalże boli.
Nie jest ważne, w końcu to żadna różnica czego jest więcej, a czego mniej. No przecież nie naciskam, skądże znowu. Ja i stresowanie Winniego? A w życiu.
Może to na lotnisku było? W sumie to chyba najbardziej prawdopodobna opcja. Poza tym z tego, co kojarzę, to trochę ciał tam leżało, tylko nie wiadomo, czy nieprzytomnych czy martwych.
Tak właściwie to ratowali światełkami tych, którzy do nich strzelali, bo nie chcieli nikogo skrzywdzić. Wszystko teraz ma sens, widzisz?

/Bucky to prawdziwa księżniczka Disney'a, którą wciąż trzeba ratować z tarapatów. Teraz tylko czekać, aż Steve przypomni sobie fabułę Śnieżki i postanowi jak ten książę z bajki cmoknąć Buckysia, żeby wybudzić go ze snu.

/Nic na to nie poradzę. Jak Bucky się zaprze, niczym nie zmusisz go do przyznania się jak jest naprawdę. Chyba, że go czymś przekupisz. Wiesz, daj mu śliwki w czekoladzie, a zacznie gadać. Że też jeszcze nikt na to nie wpadł!

/Naprawdę nie pamiętam, gdzie była ta scena. Ściągnęłam film, by móc wykroić z niego kilka gifów, ale jakoś nie miałam ochoty obejrzeć go ponownie, więc po prostu zerknę na wszystkie sceny, w których Tony mógł o tym mówić. I owszem, ciała leżały i było ich chyba całkiem sporo, ale ciężko stwierdzić czy tylko ich znokautował, czy powybijał.

/Ludzie tak narzekają na CA:TFA, a tak naprawdę nie zrozumieli tego filmu! Prawdziwym protagonistą jest Red Skull, który swoimi światełkami ratuje aliantów przed walką z wojskami Hitlera. A Zola? Toć Bucky trafił w niewolę z okropnym zapaleniem płuc, a ten go uleczył! 

Steve, tak myślę, że może wzruszanie ramionami w jego przypadku jest jak płacz niemowlęcia. Wiesz, ponoć z czasem matki rozpoznają po płaczu, czego dziecko chce. Podobnie jest z psami, przynajmniej z moim, który różnie szczeka przy różnych okazjach. To może i u niego dałoby się z czasem rozpoznawać po wzruszeniu ramion, czego tak właściwie chce i co myśli? Sam chyba stara się zrozumieć wszystkich. Złoty człowiek. A co w końcu z rodziną Clinta?
Tak, tylko chodzi o to, że samo nazewnictwo powoduje, że ludzie się boją. I mają prawo się bać. Może to wszystko nie jest jeszcze dla ludzi wystarczająco zrozumiałe, nie wiem. Mówiąc o zataczaniu historycznego koła miałam na myśli właśnie tego pana. To, co dzieje się teraz, niemal do złudzenia przypomina to, co było w tamtych czasach. Miejmy jednak nadzieję, że do katastrofy nie dojdzie. 

/Może kiedyś nauczę się to rozróżniać, kto wie. Póki co potrafię odczytać z tego "Nie wiem, przykro mi" i "Mówię, że nie wiem, więc daj mi spokój". To drugie pojawia się znacznie częściej i wbrew pozorom, różnica między nimi jest ogromna. Jeśli ponowię pytanie po wzruszeniu ramion numer jeden, Bucky stwierdzi, że nie wie albo nie pamięta. Jeśli zrobię to po wzruszeniu ramion numer dwa, Bucky się wkurzy. Właśnie dzięki temu nauczyłem się je rozróżniać.

/Jeśli chodzi o rodzinę Clinta - nie wiem gdzie dokładnie przebywają, ponieważ Clint chciał, by jak najmniej osób miało te informacje. Mówił jednak, że jest spokojny, i że są w bezpiecznym miejscu.

/Cóż mam powiedzieć? Nie ja wymyślałem to nazewnictwo, ale muszę przyznać, że nie należy do najmilszych. Nadludzi wymyśliło SHIELD, mutantów opinia publiczna, a Nieludzi sami Nieludzie, ponoć już bardzo dawno temu. Pierwsze przemiany pojawiały się już setki lat temu, ale dopiero teraz zaczęło to występować na tak wielką skalę. Zbyt wielką, by przypadkiem nie dochodziło do wypadków. A wypadki pociągają za sobą ofiary, więc zrozumiałe jest to, że ludzie mogą się bać. Tylko nie powinno być to okazywane w taki sposób.

Bucky, oczywiście, że dlatego, żeby popsuć ci humor. Tylko ja mogę używać swojego ulubionego argumentu, tobie nie pozwalam. Powiedzmy, że prawa autorskie. Czy coś. Nie no, dobra, nie chcesz przyznać dlaczego nie, to nie. Skąd ta pewność, że się znudzi?
Często ostatnio słyszę właśnie takie „Ty tak na poważnie?” i dosłownie, że durnieję. Skojarzyło mi się. Mogłeś pomyśleć, że jak głupia zadaję pytanie, na które odpowiedź jest najbardziej oczywista, i zresztą pewnie tak było. Pytałam o to, bo wcześniej powiedziałeś, że „jesteś tacy jak oni” i przez to nie możesz myśleć o sobie inaczej, niż jak o zagrożeniu. Nie byłam pewna, czy porównujesz do nich siebie obecnego, że tak powiem, czy to, co was ukształtowało i jaki byłeś, a to kolidowało mi z „jestem”. Ale okej, już wiem, co chciałam wiedzieć. Są ci obojętni, ale mówisz o nich tak, jakbyś trochę im współczuł tego, co może ich czekać. W każdym razie powiedziałeś o nich wesołej gromadce – gratuluję! – i co z tym fantem dalej? Pojawiają się jakieś pomysły co z nimi zrobić, kiedy już się dowiecie gdzie są? I właśnie, bo znów nie jestem pewna – w Rumunii natknąłeś się na Leo czy to jakiś inny stary znajomy był?
Znaleźliby się tacy, co by uwierzyli. Ale oni to pewnie mieliby cię zwyczajnie w dupie, więc w sumie nie wiem, czy się liczy.

/Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że to wszystko po to, żeby popsuć mi humor. Że też od razu na to nie wpadłem. I o jakich prawach autorskich mówisz? Jestem starszy, moja droga, skąd wiesz, że nie używałem go prędzej? A co do Steve'a - może i jest zawzięty, ale z czasem każdy odpuszcza. Prędzej albo później.
/Mówię, że są mi obojętni, bo zwyczajnie jakoś szczególnie nie ciągnie mnie do tego, by ich szukać, by coś z tym zrobić. Można powiedzieć, że w pewien sposób im współczuję, bo możesz mi wierzyć na słowo, że przechodzenie przez coś takiego nie jest ani łatwe, ani przyjemne. To cholernie trudna rzecz. No i tak, powiedziałem o tym wesołej gromadce, jak uroczo ich nazwałaś, bo jednak wypadało. A co z tym zrobią? Nie wiem, nie moja sprawa. Nawet jeśli będą chcieli ich odnaleźć, nie będzie to proste. Wiedzą tylko, że kilka tygodni temu spotkałem Novokova w Rumunii. Niewiele im to daje, bo teraz może być już wszędzie. Nie wspominając o reszcie, która może być przechowywana gdziekolwiek.
/Skoro mieliby mnie w dupie, dlaczego mieliby w ogóle interesować się tym, czy dobrze się czuję? A skoro by nie pytali, nie mówiłbym o tym.

ASTRID LÖFGREN

N, jeśli miał być jak naburmuszona księżniczka, to naprawdę jest. Jednocześnie nie jest nazbyt uciążliwy w swoich dąsach.
Tylko ciekawe ile w tym faktycznego poczucia przynależności, a ile myślenia, że wypada mówić „my”.
Ojej, a miałam nadzieję, że jednak lista jest krótsza. Niedobry Winnie.
Nawet nie zwróciłam na coś takiego uwagi. Chyba będę musiała jeszcze raz obejrzeć.
I do tego wcale nie używali przemocy. A Steve’a i jego starań o przegraną aż szkoda. Dużo czasu zmarnował, choć mógł postarać się bardziej. Może by mu się udało przechytrzyć Fury’ego i Nat. Ale to nic, teraz wszystko naprawi!

/Miał wyjść na naburmuszonego dzieciaka, ale księżniczka też może być :P W sumie nawet bardziej pasuje. Wiesz, te piękne włosy i mejkap.

/Jak już powiedziałam O. - zawsze mógł powiedzieć to na zasadzie "Zacząłem współpracować, więc dajże mi już w końcu święty spokój.". Jak było na prawdę, tego nie wie nikt poza nim. A nawet jeśli naprawdę zacząłby przekonywać się do pełnej współpracy, zapewne nie przyznałby się do tego. 

/Oj, no bo czy to jest takie ważne? A tak w ogóle to na niego nie naciskaj, bo się biedak jeszcze zestresuje i co wtedy? On jest delikatny.

/Nie pamiętam nawet, w którym momencie to było, ale Steve próbował przekonać Tony'ego, że Bucky jest niewinny i wybuch w ONZ to nie jego wina. Tony powiedział coś potem o niewinnych ludziach, którzy przez niego zginęli. Nie pamiętam, jak dokładnie to ujął, ale wydawało mi się, że chodziło o Berlin. I w sumie patrząc na to, że Bucky lał strażników równo, naprawdę mógł kogoś walnąć trochę za mocno. 

/Toć oni nawet broni palnej nie używali! Ci wstrętni alianci strzelali do nich pociskami, a Hydra nie chciała zrobić im krzywdy i ograniczyła się tylko do takich kolorowych, niebieskich światełek, które przenosiły ludzi w jakieś miłe miejsce. Tak właśnie było.

Steve, a co o obecnej sytuacji z Tony’m sądzą inni?
Już chyba więzienie byłoby lepszą opcją niż tortura, bo inaczej tego nazwać nie można.
Nie wiedziałam. Kontrola kontrolą, moim zdaniem jest ważna i jednak potrzebna, ale mam wrażenie, że w tym wszystkim zapomniano, że mimo nazw Nieludzie, Nadludzie, cokolwiek innego, to oni wciąż są w jakiejś cząstce ludźmi, którzy czują, mają swoje potrzeby i swoją godność. Tak naprawdę to zaczęli być traktowani jak podludzie. Agresja rodzi agresję, nic dobrego z tego nie wyjdzie. Tylko czekać, aż dojdzie do zamieszek. 

/Clint jest wściekły i jak sam mówi - gotów posłać mu strzałę miedzy oczy. Wanda darzy go po prostu szeroko rozumianą niechęcią, Scott Lang powtarza, że Pym miał rację i Starkom nie należy ufać, Sam... Sam stara się go zrozumieć. A Bucky? Cóż... Nie do końca jeszcze rozumiem, co tym razem oznaczało wzruszenie ramionami. 

/Więzienie byłoby zdecydowanie lepszą opcją. Mniejsze zło, jeśli można tak to nazwać.

/Bycie uzdolnionym nie oznacza, że automatycznie przestaje się być człowiekiem. Nie można myśleć o sobie jako tylko o Nieczłowieku, Nadczłowieku czy kimkolwiek innym, ponieważ wtedy inni też będą nas tak postrzegać. Kiedy ktoś przechodzi przemianę czy zyskuje moce w inny sposób, nie przestaje być automatycznie człowiekiem, którym był przedtem. Nie zmienia się jego narodowość, jego wyznanie, czy to, kim był, jaki był, gdzie pracował, co robił. Wiem, że jestem w znacznie lepszej sytuacji niż wszyscy ci ludzie, którzy zyskują moce nagle, przez kontakt z terrigenem, ponieważ poddałem się eksperymentowi z własnej woli, ale wiem, jak to jest być zmuszonym do wyboru pomiędzy tożsamościami, Jednak nie powinno zmuszać się do ludzi do wyboru pomiędzy byciem człowiekiem i Nadczłowiekiem, ponieważ to wzajemnie się nie wyklucza, a przemiana nie niszczy, nie wymazuje niczego, co było przedtem. Patrzę na wszystko to, co dzieje się teraz na świecie, i myślę tylko, że kiedyś był już jeden taki, co traktował pewne grupy jako podludzi. I że wszystko wskazuje na to, że może się to skończyć taką samą katastrofą. 

Bucky, poczekam na lepszy humor zarówno twój, jak i swój, wtedy się upewnię. Ewentualnie sam powiesz i dzięki temu uniknę pytania, które samo w sobie zbyt przyjemne nie jest. Nie rozumiem cię. Nie wiesz, jak reagować, przeszkadza ci to, jak Rogers nad tobą skacze, ale nie powiesz mu tego, bo co? Bo się wstydzisz czy o co chodzi? Czekasz, aż sam zauważy?
Jeszcze nie zdurniałam do reszty, więc tak, poważnie. Chciałam zobaczyć, w którą stronę bardziej idziesz – teraźniejszości czy przeszłości.
Zależy jak dobrym jesteś zawodnikiem w grze pt. „Wszystko jest dobrze, nic mi nie jest, trzymam się”.

/Proszę cię, czy ja kiedyś miałem dobry humor? Dobra, czasem zdarza się, że mam jakieś przebłyski, ale nie oczekujmy od razu cudu. A poza tym, jaki to ma sens, bo czegoś nie łapię? Poczekasz na to, aż będę miał dobry humor, żeby... mi go popsuć? Może to ja, a może to jest bezsensu, ale dobra, im bardziej będziemy to odwlekać, tym lepiej. I tak, wiem, że mnie rozumiesz. Sam siebie też często nie rozumiem. A chyba powinienem. A nie powiem mu, bo... pozwól, że użyję jednego z twoich ulubionych argumentów, jeśli dobrze pamiętam - bo nie. A Steve w końcu sam z siebie się znudzi i przestanie skakać.

/A dlaczego miałabyś zdurnieć? I tak, idę w stronę przeszłości, bo ciężko byłoby mi się odnieść do teraźniejszości. Znaczy mógłbym odnieść się do tego, że kiedy się wybudzasz i nie ma nikogo, by wstukać ci hasła do głowy, albo kiedy programowanie zaczyna pękać, jesteś jak dziecko we mgle. Wyjątkowo niebezpieczne i niestabilne dziecko. Nie wiesz co robić, gdzie pójść, jak się sobą zająć. Później zaczynają wracać do ciebie wspomnienia, zaczynasz cierpieć na syndrom odstawienia, jesteś wściekła, rozedrgana, chcesz rozerwać na strzępy każdego, kogo sobie przypominasz. A że najpierw zaczynają wracać najświeższe wspomnienia, przypominasz sobie tych, który wpakowali cię do komory. Jeśli masz trochę szczęścia, te bydlaki jeszcze żyją. Kto nie skorzystałby z okazji i nie ruszył skręcić im karków? Szczególnie jeśli ma taką możliwość? Działałem tak ja i działać będzie każdy inny. To schemat, który powtarza się za każdym razem. Prędzej lub później ta furia mija, ale do tego czasu zdąży się sporo powywijać.

/Potrafiłem klepać taką formułkę nawet wtedy, gdy noga wygięła mi się o dziewięćdziesiąt stopni nie w tą stronę co trzeba, ale to nie oznacza, że ktokolwiek w to uwierzy. Zwłaszcza, że chyba nie wyglądam na kogoś, z kim wszystko jest super i dobrze, czyż nie? Ale gadam takie bzdury już z przyzwyczajenia, co poradzę?

O.

Oj tam, przecież on i tak wie, że go kochamy xD I to tak z miłością o nim mówimy xD
Znów do ziemi sprowadzasz nas xD
W sumie racja, przeżycie jest "ważniejsze" niż przemyślenia mordercy xD choć dalej nie nazwałabym tak Bucky'ego, jednak im ta myśl pewnie gdzieś w podświadomości siedzi..

/Nie byłabym taka pewna tego, czy wie. Raczej już zdążyłaś się zorientować, że w większości przypadków coś przeinacza i odbiera nie tak, jak trzeba. Żart z tego mema odebrałby pewnie nie jako żart, a jako drwienie z prania mózgu, które mu zafundowano.

/Oj no, ja po prostu staram się rozważyć wszystkie opcje.

/Ty może byś go tak nie nazwała, ale Bucky jednak nie ma oporów przed tym, by tak siebie tytułować. Jest też dla siebie ostrzejszy, postrzega wszystko w ciemniejszych barwach, więc niektóre sprawy postrzegać będzie zupełnie inaczej niż Steve, będzie zwracał uwagę na inne rzeczy. Steve chce chronić Bucky'ego, ale chce też zadbać o swoich przyjaciół i wszystkich tych ludzi, którzy potrzebują pomocy, a których Bucky twierdzi, że ma w poważaniu.

Wiesz co? Poszukaj śliwek na targu, Bucky się ucieszy i może zje z tobą.

/Z tego, co pamiętam, Bucky ich nie znosił, więc mógłbym pogorszyć tylko sprawę, zamiast sprawić mu przyjemność. Chociaż... teraz już nie potrafię powiedzieć, co lubi, czego nie.

Dobra, już schodzę z ciebie

/Dziękuję. Tak trudno mnie nie denerwować?