Astrid Löfgren

N, czego by mu nie doradzano, i tak zrobi po swojemu. I do tego ze wszystkim sobie poradzi. Ewentualnie zginie.
Uh, aż nie wiem, który z nich byłby bardziej zachwycony współpracą. Chociaż panowie chyba się przyjaźnili, czy to znów mi się coś popieprzyło?

/Cóż, patrząc na to, co ostatnio dzieje się z nim w niemal każdej serii, opcja numer dwa jest jednak o wiele bardziej realna. A skoro pan Stan mówił w jakimś wywiadzie, że Bucky to tak naprawdę ciągle tylko człowiek i może zginąć, trzeba zacząć się bać o to, jak skończy w MCU.

/Nie nadużywałabym słowa "przyjaźń" gdy chodzi o pana Barnesa. Z Daredevilem łączyło go głównie to, co z całą resztą jego znajomych- Matt kręcił z Natashą, a Bucky jako WS próbował go zabić. Norma.

James, a ja jednak będę dobrej myśli mimo tych chipów.
Nie mówię, że tego nie ma. Jestem przyzwyczajona, że uszkodzenie takiej i takiej struktury daje takie i takie objawy. Tak mnie nauczono. U ciebie w zasadzie tego nie ma, stąd ta uwaga. Nie wiem, czego to jest wynikiem, ale to dobrze. Naprawdę dobrze.
Albo odjęcie jednego dożywocia, gdybyś uronił parę łez. Myślisz o sobie czasem, że jesteś przeszyty złem do szpiku kości?
No jak wszyscy szczęśliwi? Niewdzięcznik. Steve by rozpaczał. Znowu.
Tak poważnie to nie wydaje mi się, żeby to było sprawiedliwe, ale ok, co człowiek to pogląd.

/Za każdym razem, gdy wchodzę do jakiegoś pomieszczenia, zaczynam rozglądać się za podsłuchami, kamerami, ładunkami, zaczynam analizować, układać w głowie plan tego, jak mógłbym użyć przedmiotów, które tam są. Zawsze mam więcej niż jedną opcję. Idąc ulicą, patrzę w okna, szukam snajperów i zasadzek, przyglądam się ludziom i czekam, aż któryś z nich zaatakuje, bo każdy z nich jest potencjalnym zagrożeniem. Gdy widzę psa, nie mogę wyrzucić z przed oczu obrazu bydlęcia, które na mnie poszczuto i zakładam, że każdy kolejny pies zrobi to samo. Gdy widzę dziecko, mam obraz strzelania w głowę jednemu z nich, by jego ojciec zaczął gadać i mam ochotę zwymiotować. Jeśli mam kontakt z jakimś człowiekiem, patrzę na niego i myślę o tym, jakie mogą być jego słabe strony i jak można by go zlikwidować. Nie ważne jak bardzo się staram, nie mogę wyrzucić tych myśli z głowy. Jestem też gościem, który poraził kobietę prądem, bo niemal dostał ataku paniki, gdy go dotykała, a nie chciał się do tego przyznać. I który boi się tego, że znowu zostanie sam. Tak, jest ze mną naprawdę dobrze, nie mam ku temu żadnych zastrzeżeń.

/Może nie jestem w swoich oczach zły do szpiku kości, bo w końcu mam wyrzuty sumienia, a źli ludzie raczej ich nie mają, ale... dobry też nie jestem. Ciężko mi to ocenić, nie jestem w końcu zbyt obiektywny.

/Powinien rozpaczać. Czasem mam ochotę spotkać się z nim tylko po to, by mógł dokładnie przyjrzeć się temu, co zostało z jego przyjaciela, z pełną świadomością, że to także jego, cholerna, wina.