#21 Bucky

***

11 stycznia 2016

— Nie ma mowy, żebym wziął... to coś do ust — mówię i odrzucam kawałek pizzy z powrotem do stojącego na niskim stoliku, kartonowego pudełka, spoglądając z odrazą na jego zawartość. — Przecież to wygląda jak...

/Yelena ucisza mnie gestem dłoni.

— Nie kończ. Dobrze ci radzę, nie kończ. Jeśli zrujnujesz to wspaniałe uczucie, jakim darzę pizze, to wierz mi, znajdę w sobie dość siły, by wyrzucić cię stąd oknem. — Celuje we mnie kawałkiem pizzy z serem - Margherity jak ją nazwała, i uśmiecha się kącikiem ust, mimo w pełni poważnego tonu.

/Prycham w odpowiedzi, opierając tył głowy o zagłówek kanapy. Yelena całkowicie mnie ignoruje, skupiając wzrok na oglądanym przez siebie programie. Wiem jednak, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że na nią patrzę. Zawsze to wie.

/Nieważne jak się staram, nie mogę pozbyć się wrażenia, że to wszystko jest... niewłaściwe, zbyt normalne. W obliczu wszystkiego, co zrobiłem, wszystkiego, co działo się w moim życiu przez ostatnie lata, przez ponad siedemdziesiąt lat, nie przypuszczałem nawet, że w tym dziesięcioleciu... nie, co ja mówię - że w ciągu kilku najbliższych dekad będzie mi dane spędzać czas tak... zwyczajnie. Zbyt normalnie, by gdzieś z tyłu głowy nie kiełkowała myśl, że jest to tylko cisza przed burzą. W końcu nigdy nie jest tak dobrze, by za krótką chwilę wszystko nie mogło zacząć sypać się w diabły. Można powiedzieć, że to niemal naturalny ciąg.

— Barnes?

— Huh? — Mrugam szybko, bezskutecznie starając skojarzyć jej ostatnie słowa. Zawiesiłem się? Zwraca się do mnie nazwiskiem, więc próbowała zwrócić moją uwagę od dłuższego czasu. Zawiesiłem się. 

— Gdzie odpłynąłeś? 

— Nigdzie. Myślałem tylko o tym, że życie to podła suka — mówię i  przekrzywiam głowę na bok, by nie musieć dłużej patrzeć na nią tylko kątem oka. Yelena siedzi na kanapie, zaledwie kilka cali ode mnie, ze skrzyżowanymi w łydkach nogami podciągniętymi pod klatkę piersiową. Czerwony sweter podsunął się nieznacznie w górę, ukazując niewielki fragment przeciętej grubą blizną, nagiej skóry, na który automatycznie pada moje spojrzenie. — To moja wina. — Podnoszę wzrok, widząc jak jej mięśnie nieznacznie się napinają. — Prawda? To ja? 

/ Zaciska powieki i bierze głęboki wdech, zanim odpowiada:

— Nie pamiętasz tego?

— Pytałbym, gdybym pamiętał? — Pytam, brzmiąc zbyt ostro, niż powinienem. — Przepraszam — dodaję po chwili. 

— Nie, nie przepraszaj, to było głupie pytanie. — Macha dłonią. — I nie, to nie twoja wina. — Uśmiecha się niewyraźnie.

— To dlaczego coś... — Milknę na chwilę, szukając odpowiednich słów. Zaciskam prawą dłoń wokół nadgarstka protezy i nerwowym ruchem zaczynam skubać kciukiem jedną z łusek. — Dlaczego ją... kojarzę? Nie wiem, dlaczego i skąd, ale jednak. — Ściągam brwi, starając się przywołać w pamięci choć urywki związanych z tym wspomnień, ale nie jestem w stanie. Jest tylko pustka. Kilka całkowicie wyrwanych z kontekstu obrazów, przytłumionych dźwięków, których nie potrafię poskładać w całość i pustka.

— Przestań. Z twoim szczęściem za chwilę oderwiesz sobie paznokieć. — Chwyta moją dłoń, wyplątując metalowy nadgarstek z uścisku palców. — I powiedziałam, że to nie twoja wina, a nie, że nie miałeś z tym nic wspólnego. — Wzrusza lekko ramionami, zabierając dłoń. Opuszcza nieznacznie spodnie i podciąga sweter, ukazując całą bliznę, ciągnącą się ukośnie od pępka do prawego biodra. — Sama się tak poharatałam. Kawałek dalej i zahaczyłoby o tętnicę biodrową. — Przejeżdża palcem po bliźnie, a potem opuszcza sweter. — Można więc powiedzieć, że miałam szczęście. Nie ma mowy, żeby udało mi się uciec, gdyby krwi było więcej... Niczego nie pamiętasz? — pyta, badawczo mi się przyglądając, jakby chciała się upewnić, że nie skłamię.

— Nie. Przepraszam.

— Mówiłam, nie przepraszaj. Naprawdę nie masz za co, James. Właściwie nie dziwię się, że tego nie pamiętasz. To było dawno temu, a oni zapewne postarali się, żebyś tego nie pamiętał. Nie. Jakie zapewne? Po tym, co zrobiłeś, na pewno się o to postarali — kwituje z gorzkim uśmiechem. — To było coś więcej, niż przeciwstawienie się rozkazom. Wysłali cię za mną, gdy uciekłam. Nie wiem, czy miałeś mnie zabić, czy ponownie zaciągnąć z powrotem. Teraz to już nie jest ważne. Ważne jest tylko to, że tego nie zrobiłeś. Stałeś nade mną, uzbrojony po zęby, mający mnie zabić i zimny jak lód, ale tego nie zrobiłeś. I wiesz, co to oznacza? — Pochyla się bliżej, po raz kolejny chwytając mój nadgarstek, gdy widzi, że znowu zaczynam podważać paznokciem jedną z łusek protezy. Nie odpowiadam, a kręcę tylko głową w zaprzeczającym geście. — Że niepodważalnie jesteś dobrym człowiekiem, Bucky Barnesie. I że...

— Nie mówisz mi wszystkiego, prawda? — Przekręcam głowę, by spojrzeć jej prosto w twarz, a mój ton sprawia, że pytanie zmienia się w zdanie oznajmiające.

/Uśmiecha się krzywo i klepie krótko moje przedramię, gdy wstaje z kanapy.

— Mądry chłopak.

/Pochylam głowę, patrząc na swoje dłonie i zaciskam zęby. Yelena jeszcze przez chwilę stoi obok, a potem odchodzi, najpewniej w stronę sypialni. Jej kroki odbijają się cicho na wyłożonej panelami podłodze, ale szybko milkną.

— Za jakiś czas... — zaczyna, a potem milknie na chwilę, jakby szukając właściwych słów. Unoszę głowę, na jej obróconą tyłem sylwetkę, stojącą w progu drzwi. — Za jakiś czas, gdy tylko coś sobie przypomnisz, powiem ci wszystko. Obiecuję. Porozmawiamy też o Moskwie, o Wołgogradzie. — Zabiera opieraną o framugę dłoń i wolno opuszcza ją wzdłuż boku. Po chwili unosi ją jednak z powrotem, ponownie zaciskając palce na futrynie. — Może kiedyś uda nam się porozmawiać także o Stambule  — dodaje ciszej. Ściągam brwi, widząc, że jej kłykcie niemal bieleją przez siłę z jaką zaciska dłoń, i staram się przypomnieć sobie choć urywki wspomnień z miejsc, o których mówi, ale nie jestem w stanie. Jest tylko pustka. — Pamiętasz?

/Nie odpowiadam, a kręcę tylko głową w zaprzeczającym geście.

— Przypomnisz sobie — mówi, jakby starała się przekonać nie tylko mnie, ale także siebie i  odwraca się, uśmiechając się gorzko. — Przypomnisz.

***