Astrid Löfgren

N, oj tam. Gdybyś zabiła, to przecież następnego dnia już by żył, żaden problem. A ileż nowych doświadczeń! Masz za swoje, niedobra kobieto :P
Będę musiała się do tego dokopać i przyjrzeć. Bardziej przemawiał do mnie Bucky od Ventolin. Przynajmniej miał jakąś mimikę, a ten wydaje się lekko nijaki, choć może w innych fragmentach jest lepiej. 

/Wiesz, jakoś tak podziękuję za takie doświadczania. Ale droga wolna, w końcu twój Winnie ma mniej podkręconą regenerację, więc możesz zaskoczyć czytelników gdzieś pod koniec opowiadania ;)

/Konstrukcja tego komiksu i nakładanie się na siebie kolejnych plansz strasznie mnie irytowała. I jeszcze kolejna zmiana koloru oczu Bucky'ego - są wyraźnie zielone.  

James, a co, zaczynasz dbać o swój wizerunek?
Kwestie wybaczania i karania są chyba najbardziej problematyczne. Bóg swoje, ludzie swoje, zasady swoje, a w końcu i tak nie wiadomo o co tak naprawdę chodzi, kto ma rację i czego można się spodziewać. Niby wydaje się to dość klarowne, jak się człowiek dobrze wczyta, ale po głębszym wsiąknięciu traci swoją prostotę. I to bardzo. Jesteś bliżej niż dalej pogawędki z jakimś duchownym, a może jednak już wolisz sam znaleźć sens?

/Fakt, że nie chcę być uznany za idiotę - kolejny raz, zresztą - jest już dbaniem o swój wizerunek? Wydaje mi się, że to lekka nadinterpretacja, ale co ja tam mogę wiedzieć.

/Przykazań jest dobrze ponad sześćset, więc nie powiedziałbym, że stosowanie i co ważniejsze  - zrozumienie ich jest czymś zupełnie prostym i nieskomplikowanym. Można się w tym trochę pogubić, to fakt.

/I sam nie wiem, czy powinienem i czy w ogóle chcę odbyć pogawędkę z jakimś duchownym. Nie mogę powiedzieć przecież całej prawdy, a... zatajając i zmieniając pewne rzeczy też grzeszę.