Astrid Löfgren

#1 N, tego silenia się na mroczno-dramatyczny ton w tej scenie kompletnie nie rozumiem i za cholerę mi on nie pasuje do kontekstu chociażby, a do mimiki to już w ogóle. Ale i tak najbardziej wnerwiający jest głos Starka.
Odkąd natknęłam się na pana Stana powtarzałam, że te jego oczy kradną wszystko. Potrafi, skubany, bardzo wiarygodnie nimi grać. Zestawienie przepiękne.
Oo, to przybiję mu piątkę i złączę się w dole. Będzie mu raźniej.
Gdyby tak rzeczywiście było, to już widzę komentarze części odbiorców typu "Za taką pierdołę biedaka goni?!". Zachwytom nie będzie końca. 

#2 Trzysta pięćdziesiąt osiem dni to jak dla mnie prawie rok, a nie prawie dwa lata, więc wkradł się tu jakiś błąd czy to ja czegoś nie pojęłam?
Robi się coraz bardziej interesująco i chyba szykuje się wymiana informacji. Jak dla mnie wygląda to na próbę zbudowania czegoś na kształt strategicznego zaufania na zasadzie: ty powiesz coś mi, ja powiem coś tobie, chociaż stricte właśnie tym zapewne nie jest. Może bardziej idzie to w stronę wynegocjowania obustronnych korzyści.
Trudno cokolwiek przewidzieć, nawet po cichu przypuszczać, i właśnie to najbardziej lubię.
Winter Soldier do góry nogami na barierce niczym dziecko na trzepaku... Bezbłędne. Musiałam to powiedzieć.

/Pewnie będę się teraz powtarzać, ale co z tego - głos pana Hycnara w CA:WS naprawdę mi się podobał, pasował mi do Bucky'ego, nie przeszkadzał mi, co w przypadku dubbingu jest nowością, ale w CW brzmi przeokropnie. Jakby był na ostrym kacu :/ W przypadku Tony'ego to samo. Bonaszewski zazwyczaj brzmiał całkiem dobrze, ale tutaj też przekombinował i za bardzo silił się na dramatyzm. Ale mam wrażenie, że brzmią tak tylko na potrzeby zwiastuna, i że w filmie będzie już lepiej.

/W przypadku pana Stana jest taki problem, że on potrafi grać, chce się go oglądać, ale tak naprawdę nie bardzo ma się w czym, niestety.

/Cóż, za gorsze pierdoły skakali już sobie do gardeł. A raczej to Bucky skakał, a T'Challa był tym, który próbował to załagodzić. A do tego "Black Panter" jakoś nigdy nie mogło przejść Bucky'emu przez gardło, więc chłopak się starał i wymyślał koledze inne ksywki, np. klik i klik.

/Wiesz, wyższa matematyka :P Dodawanie to taka trudna rzecz i poległam, bo zapomniałam dołożyć jeszcze trzystu sześćdziesięciu pięciu dni. 

/Co tak naprawdę siedzi w głowię Bucky'ego, wie tylko on sam. I to też pewnie nie do końca. Wie, że taką wymianą informacji może jednak coś dla siebie ugrać, więcej zyskać niż stracić, więc z tego korzysta. A czy wyjdzie na tym dobrze, czy źle - któż może to wiedzieć?  

/Miałam kilka wersji tej notki, ale wiedziałam, że barierka musi się w niej znaleźć. Ot, chłopak huśta się na barierce i jeszcze chwila, a zacznie ciągnąć koleżankę za warkoczyki, ale jednocześnie nadal rozważa w głowie sposoby na to, jak można by go zabić, i jest gotowy ruszyć do ataku i posłać na drugą stronę każdego, kto stanie mu na drodze. A potem wrócić na swoją barierkę. A patrząc na to, że nawet pan Stan nazwał ostatnio Bucky'ego "niestabilnym dzieckiem", widocznie się wpasowałam.

/Plus Avengers Assemble 3x03 jest tak bardzo Stucky - te ich "Nie mogę stracić cię ponownie" i "anioły stróże". 

James, takie bagatelizowanie byłoby całkowitym brakiem wyobraźni.
Więc chodziło ci o skręcenie karku czy o uduszenie? Bo to przecież nie to samo. Zadanie sobie śmierci własnymi rękoma i to w taki sposób wymagałoby chyba czystego jej pragnienia, już nie tylko zmotywowania się.
Przestałeś robić to, co dotychczas czy to tylko niechcenie? Cóż, można zatem powiedzieć, że znalazłeś się w punkcie, w którym zaczęło ci czegoś brakować. Skoro ją dopuszczasz, bo nie masz co zrobić z życiem, to zakładam, że masz jakieś oczekiwania. Jakie?

/Albo głupotą. Połączoną z całkowitym brakiem wyobraźni. Wiem z autopsji, bo tak załatwiłem sobie zapalenie płuc w '37 albo '36.

/Wiem, że to przecież nie to samo. Ale jeśli nie spieprzy się sprawy, skutek będzie ten sam, więc w sumie jaka różnica w tym, jak się to zrobi? Chociaż dobra, uduszenie się to jednak prostsza alternatywa.

Jeśli chodzi o mnie to jeszcze jakieś dwa lata temu, gdyby powiedziano mi, że mam skręcić sobie kark, skręciłbym sobie kark i to bez większego zawahania. Jeśli kazano by mi strzelić sobie w łeb, strzeliłbym. Jeśli kazano by mi dźgnąć się nożem, dźgnąłbym się. To akurat już nawet przerabiałem, ale nieważne. Teraz sam musiałbym przekonać się do tego, że muszę to zrobić, a jednak pragnienie śmierci byłoby dobrą motywacją, prawda?

/Ostatnio coraz częściej nie mogę pozbyć się wrażenia, że jeśli czegoś nie zmienię, będzie zwyczajnie po mnie. Po prostu mam już dość, czuję, że już nie daje rady. To mnie... przygniata. Nie poczucie winy, nie sumienie, bo wiem, że nie mogę sobie na nie pozwolić, a to, ile trupów pozostawiam za sobą. gdziekolwiek nie pójdę. Pierwszego człowieka zabiłem, gdy miałem dziewiętnaście lat. Nie pamiętam go dokładnie, wiem, że był to jakiś młody szeregowiec, pewnie nawet młodszy ode mnie. A potem poszło już z górki, a ta liczba rosła, i rosła, i ciągle rosła, a ja powoli nie miałem już siły tego dźwigać, bo nieustannie musiałem udawać, jak dumny z tego jestem. A potem pieprzony Departament, cholerna Hydra, a teraz zamiast się od tego odciąć, cały czas bardziej w to brnę i nie potrafię przestać. I to jest mój, kurwa, problem.

A jeśli chodzi o Orlovą to... nie wiem. Po prostu potrzebuję czegoś, jakiegokolwiek celu, choćby bardzo krótkowzrocznego. Zresztą, nieważne.