Powrót do teraźniejszości + #30 Bucky

N: Wracamy więc do naszego starego-nowego Bucky'ego! Już widzę tę radość...

***

14 marca 2016

/Przystaję przy jednym z potężnych, betonowych słupów – pozostałościach dawnej bramy, głęboko wciągając czyste, zimne powietrze. Majaczące w oddali, na tle górskich szczytów drzewa i ruiny pokryte są cienką warstwą białego śniegu, od którego odbijają się promienie porannego słońca. W oddali widać zabudowania pobliskiego miasta.

/Idealny krajobraz, wydawać by się mogło, że nienaruszony ludzką ręką od dekad. Ukazujący tryumf pnącej się w górę, potężnej przyrody nad marną kupą gruzu, w którą zmieniła się ta niegdyś potężna, budząca strach twierdza, chluba Hydry.

/Gdybym nie wiedział, co działo się w tym miejscu, jaki koszmar skrywany jest pod powierzchnią, mógłbym uznać to miejsce za piękne. Chłodne, dzikie, nieprzystępne, ale piękne. Subiektywnie. Mam jednak dość spaczone poczucie estetyki.

/Wypuszczam powietrze, a mój oddech zmienia się w parę.

/Odwracam się, słysząc za sobą chrzęst śniegu – głośniejszy, bardziej wyraźny, jakby specjalnie chciała zwrócić moją uwagę.

— Po co mnie tu zaciągnąłeś? — pyta, a jej głos jest przytłumiony przez zakrywający twarz szal. Przybliżam się lekko i chwytam czarny materiał między palce, pociągając szal w dół, by odsłonić jej zaczerwienioną od mrozu twarz. Krzywi się patrząc na mnie z wyrzutem.

— Chcę ci coś pokazać. — Próbuję się uśmiechnąć, ale nie potrafię opanować drżenia warg, ciągnącego ich kąciki ku dołowi. — Patrz. — Wskazuję na oczy. — Słuchaj. — Pokazuję na ucho. — Uważaj — dodaję, przekrzywiając głowę nerwowym ruchem. — Chodź.

/Ruszam w stronę resztek ceglanego szkieletu, będącego kiedyś składem amunicji.

/Byłem tutaj wcale nie tak dawno temu, choć zepchnąłem to wspomnienie tak głęboko w odmęty pamięci, jak tylko byłem wstanie. To miejsce miało w sobie coś dziwnego. Coś, co doprowadziło mnie na skraj szaleństwa, pokazało rzeczy, których nie powinienem widzieć. 

/I to właśnie to mnie tutaj przyciągnęło.

/Słyszę jak Orlova wzdycha ciężko, zanim rusza za mną, pozostawiając kilka kroków w tyle. Jej oddech jest urywany, nierówny. Mimo tego jestem pod małym wrażeniem. Trzyma się naprawdę dobrze, choć przeszliśmy niemały kawał drogi w niezbyt sprzyjających warunkach. Obracam lekko głowę, spoglądając na nią kątem oka spod opadających na twarz włosów.

/Można by wykrzesać z niej naprawdę wiele.

/Mógłbym zrobić z niej swoje kolejne, małe arcydzieło. Tak, jak robiłem to dawniej. Tylko tym razem nie dla nich, a dla siebie.

/Mógłbym ją zrujnować, rozerwać na strzępy i zgnieść, a potem uformować według własnej modły, twierdząc, że to dla jej dobra. Nie potrzebowałbym wiele czasu, by uwierzyła. Jest silna, ale zbyt prosta do zmanipulowania. SHIELD nie wykorzystało jej potencjału tak, jak powinno. Zmarnowało go. Zniechęciło ją, odizolowało, zagłodziło, odcinając od ludzi. Pozwoliło narastać chęci zemsty i nienawiści. Idealnym podwalinom.

/Mógłbym to zrobić. Mógłbym się zabawić, udawać lepszego niż jestem, przekonać ją do tego, by dobrowolnie zgodziła się na wszystko. Potrzebowałbym tylko trochę czasu i kolejnych okazji, by się wykazać, by zrobić coś, przez co czułaby, że jest mi coś winna, że może jednak można mi zaufać. Tak, jak ostatnio. Wystarczyło pomóc jej znaleźć siedzibę GWZ, pozwolić jej na rozmówienie się z Uvarovem, na zarżnięcie suczijsyna, a potem wrócić po nią i uratować jej tyłek, choć nie leżało to już w moim interesie. Zdziwiło ją to, była zaskoczona, ale wdzięczna. Nie wiem, dlaczego to robiłem. Po prostu czułem, że powinienem. Może chciałem po prostu zrobić coś dobrego zanim ktoś znowu postanowi mnie przedziurawić – tym razem pewnie bardziej skutecznie? Tamta rana czasem nadal bolała. Nie w miejscu przebicia. Raczej tam, gdzie kiedyś było serce.

/Mógłbym to wszystko zrobić. Dla zabawy, dla późniejszych korzyści. Mógłbym, jasne, że mógłbym. Nie byłby to żaden problem.

/Mógłbym, ale nie zrobię.

/Nawet nie wiem, skąd wzięły się te popieprzone myśli. Nachodzą mnie ostatnio zbyt często, by to ignorować.

/Wariuję?

/Przystaję nad zasypanym gruzem, zrujnowanym włazem i spoglądam w dół ciemnego szybu, kucając obok. Wejście – a wyjście to już zdecydowanie – będzie trudniejsze niż ostatnim razem. Wyrwałem drabinkę, a granat mógł naruszyć… Granat. Granat. Agenci.

/Nie mogę pohamować krótkiego, nieco zbyt histerycznego śmiechu.

— Co?

/Przejeżdżam dłonią po twarzy, zaczesując do tyłu opadające na twarz włosy, i przekrzywiam głowę, by na nią spojrzeć.

— Zapomniałem o zwłokach.

— Jakich znowu zwłokach? — Spogląda na mnie jak na idiotę. Którym cóż, w pewnym sensie chyba jestem.

/Wskazuję skinięciem głowy w stronę włazu.

— Tam, na dole. — Wstaję. — Po takim czasie mogą trochę… niezbyt przyjemnie pachnieć. Zatkaj nos.

/Zapinam szelki plecaka, a potem odpinam SigSauera od paska i przypinam do niego latarkę.

— Chwila. — Zatrzymuje mnie ruchem ręki. — Zamierzasz zaciągnąć mnie do opuszczonego, śmierdzącego trupami tunelu i nawet nie powiesz mi po co? Jesteś normalny?

— Pierwsze: yep. Drugie… patrz na pierwsze. —Uśmiecham się – o wiele bardziej sztucznie, niż chciałem – i włączam latarkę, stając na skraju szybu. — A teraz chodź tutaj. — Rozpościeram ramiona. — Chyba, że wolisz skakać sama. I skręcić sobie kark. Ewentualnie coś połamać. Taki kręgosłup na przykład.

— Wolę nie skakać wcale — stwierdza, robiąc krok w tył.

/Przewracam oczami i poganiam ją ruchem rąk.

— Mam ci w tym pomóc?

/Podchodzi bliżej i staje obok, patrząc na mnie wyczekująco. Przyciągam ją do siebie – może nieco zbyt gwałtownie, zbyt mocno, i przytrzymuję ramieniem.

—Wiesz, trochę za późno na skrępowanie — prycham, czując jak spięta jest.

/Nie czekam na jej odpowiedź i wskakuję do szybu, by wylądować na podłożu z cichym pluskiem zebranej na niej wody i towarzyszącym mu głuchym uderzeniem, roznoszącym się echem po korytarzach.

/Puszczam Orlovą, pozwalając jej stanąć obok na własnych nogach, i świecę latarką na boki, rozglądając się wokół. W powietrzu unosi się charakterystyczny zapach zjełczałego tłuszczu.

/Korytarz pełen jest gruzu, spod którego zobaczyć można fragmenty nadal ubranych w czarne, brudne mundury, napuchniętych ciał. Parskam, gdy strumień światła pada na rozpulchnioną, szaro-białawą głowę leżącą niedaleko. A przynajmniej na coś, co kiedyś było głową. Ta, poczucie humoru też mam spaczone. Zdecydowanie.

/Korytarz jest uszkodzony, ale nie zawalony i nie do przejścia. Solidne ściany nośne poradziły sobie z granatem.

/Czekam.

/Nic się nie dzieje.

/Żadnego poczucia otumanienia, żadnych chorych wizji.

/Nic.

/Nie powiem, że nie jestem trochę… zawiedziony. Jakkolwiek może to brzmieć w tym kontekście.

/Odwracam się, spoglądając na Orlovą, która zawiązuje szalik mocniej na twarzy. Nie jest przyzwyczajona do podobnych zapachów. Nic w tym dziwnego.

/Mruży oczy, gdy świecę latarką w jej twarz.

— Trzymaj — mówię, rzucając jej broń. — Chodź za mną.

/Ruszam naprzód, robiąc krok nad leżącą na betonie głową i z trudem duszę w sobie chęć kopnięcia jej w cholerę.

— A ty?

— Co ja? — rzucam za siebie, nie odwracając się.

— Nie wyciągniesz latarki?

— Nie potrzebuję jej. — Wzruszam lekko ramionami. — Dobrze widzę w ciemności.

/Tym razem dopasowanie obrazu ze wspomnień do zniszczonego, ciemnego labiryntu korytarzy przychodzi mi o wiele łatwiej.

/Przystaję przed rozwidleniem korytarzy i wychylam się zza rogu, spoglądając lewą odnogę tunelu. To było tam. Tam zaprowadziły mnie majaki. Do czerwonowłosej wiedźmy Hydry.

/Teraz niczego tam nie ma.

/Niczego tam nie ma. Nie ma omamów, światła czy dźwięków.

/Jest dobrze.

/Nie wariuję?

/Ruszam dalej, przechodząc przez korytarz najszybciej, jak się da. Nie chcę sprawdzać, czy za drzwiami z moich majaków naprawdę można znaleźć to, co za nimi zobaczyłem.

— Powiesz mi wreszcie dokąd idziemy?

— Pamiętasz, jak pytałaś mnie o to, skąd biorą się tacy, jak ja? — pytam, spoglądając na nią przez ramię. Światło latarki zmusza mnie do zmrużenia oczu. Orlova potakuje, ściągając szal z twarzy. — A więc robi się ich w miejscach takich, jak to. Mało o mnie wiesz. — Uśmiecham się krzywo na widok jej spojrzenia.

— Zauważyłam — mruczy cicho, jakby bardziej do siebie niż do mnie.

— Wierz mi, im mniej wiesz, tym jest lepiej.

/Przyśpiesza kroku, by się ze mną zrównać.

/Obiektywnie rzecz biorąc nie jest zbyt wysoka – może mieć góra pięć stóp i sześć cali, nie więcej – jednak nie brakuje jej wiele, by dorównać mi wzrostem. Budową ciała nadal w większości przypomina typową młodą kobietę, niemal nastolatkę, jednak przy bliższym przyjrzeniu się, przy dotyku nie sposób jest nie zauważyć zarysowanych pod skórą mięśni. Była niepozorna, ale silna i niebezpieczna, jeśli tylko tego zachciała.

/SHIELD ją przeszkoliło. Przeszkoliło dziecko na zabójcę. Czyżby pozazdrościło Departamentowi? Hydrze? Ale w końcu to oni są tymi dobrymi. Dobrym można więcej.

— To stąd masz rękę? — pyta po chwili.

— Co? Nie. Skąd ten pomysł? — Spoglądam na nią, marszcząc brwi.

— Mówiłeś, że takich, jak ty robi się w miejscach takich, jak to. No bo raczej nie urodziłeś z kawałkiem metalu doczepionym do ciała. No chyba, że tak, urodziłeś. To byłoby trochę super. Choć z drugiej strony byłoby kiepsko. Chyba, że mówiąc "zrobili", miałeś na myśli zrobili zrobili, wiesz, jak zazwyczaj robi się dz…

/Staję w miejscu.

— Orlov? — Spogląda na mnie oczekująco. — Przestań tyle gadać — dodaję. — Proszę.

/Ruszam dalej, gdy wreszcie milknie.

/Archiwum powinno być niedaleko stąd. Podziemna baza to labirynt korytarzy i drzwi, ale pamiętam to miejsce. Fragmenty, urywki wspomnień podpowiadały mi, że byłem tu więcej razy, niż mi się wydawało.

— Ha! — Nie próbuję nawet powstrzymać tryumfu w głosie, gdy skręcamy w kolejny korytarz. Ciężkie, metalowe drzwi prowadzące do archiwum znajdują się na końcu kolejnego korytarza. — Mówiłem, że znajdę drogę.

— No nie — zaczyna niepewnie. — Nie mówiłeś. A na pewno nie mi.

/Duszę w sobie chęć przewrócenia oczami i podchodzę do drzwi. Próbuje otworzyć je w tradycyjny sposób, za pomocą klamki, ale jak można było przypuszczać – były zatrzaśnięte. Odsuwam się o krok i kopię w drzwi, starając się włożyć w to odpowiednio dużo siły, by je wyważyć.

/Upadają na betonowe podłoże z głośnym hukiem, wzbijając w powietrze zalegający tu od lat kurz.

— Chodź — rzucam za siebie, wchodząc do środka.

/Dziesiątki rzędów zapełnionych w większości półek do przeszukania nie nastawiają optymistycznie, ale wiem, że to musi gdzieś tutaj być.

/Rozglądam się uważnie, obchodząc pomieszczenie. Moje spojrzenie przykuwa zarys drzwi widoczny zza jednej z półek. Odpycham ją ręką, wzbijając w powietrze obłoki kurzu. Krzywię się na odgłos ocierającego się o beton metalu, który odbija się echem po pomieszczeniu.

/Drzwi są metalowe, wzmacniane, o wiele solidniejsze od poprzednich. Stary pancerniak.

/Przejeżdżam po nich dłonią, próbując zdusić w zarodku dziwne, duszące uczucie, które zaczyna mnie ogarniać. Panika? Dlaczego panikuję? Nie ma przecież powodu do...

/Kierowany przeczuciem wbijam palce protezy w bok drzwi i wyrywam je z zawiasów, wkładając w to niemal całą siłę, jaką posiadam.

/Widok za drzwiami każe cofnąć mi się o krok.

/Mam wrażenie, że ściśnięte serce zaczyna kołatać jak szalone, jakby zaraz miało wyskoczyć mi w piersi, jakby zaraz miało rozpaść się na kawałeczki. Bicie serca, pompowana krew dudniły mi w uszach, zagłuszając wszystko, co działo się wokół.

/Nie mogę złapać tchu przez zaciśnięte gardło.

/Co się dzieje? To gaz? Ktoś wpuścił tu gaz? To jakieś zabezpieczenie czy…?

/Osuwam się wzdłuż półki. Nie mogę złapać oddechu, jakbym się topił.

/Boże.

/Przyciskam lewe ramię do ciała i podciągam nogi bliżej, starają się odsunąć tak daleko, jak tylko jestem wstanie.

/Boże, uduszę się, umrę tutaj.

/Umrę tutaj.

/Mocne uderzenie w twarz jest otrzeźwiające. Ktoś szarpie moją szczękę, zmuszając do spojrzenia w swoją stronę. Staram się skupić rozbiegany wzrok, ale nie jestem wstanie.

/Kolejne uderzenie pomaga. Skupiam się na rudych włosach i dotykowi dłoni na szczęce, starając się wmówić sobie, że nie ma tu niczego prócz nich.

/Starając się opanować oddech, przyglądam się kręconym puklom rudych włosów, piegom na zadartym nosie i jest to… i mam wrażenie, że...

— Natalia?

— Co? Nie. — Ściąga brwi, przyglądając mi się uważnie. — To ja, Ava.

/Kiwam głową, starając się zrozumieć, co się tu stało.

/Nie udusiłem się, nie umarłem. Co to było, do cholery?

— Co to było, do diaska? — pyta, zabierając dłoń z mojej szczęki.

/Kulę się bardziej, spoglądając w stronę wyważonych drzwi. To nadal tam jest.

/Intuicyjnie wiem, że Ava podąża za moim wzrokiem, przyglądając się temu, co tam zobaczyłem. Nie zrozumie. Przecież to nie wygląda przerażająco. To tylko krzesło.

***

15 marca 2016

/Przejeżdżam palcem po wklęsłych literach, wytłoczonych na jednej z blaszek. Są stare, wygięte, podrdzewiałe, a łańcuszek musiał zerwać już dawno temu. Leżały wyrzucone jak śmieci, pomiędzy stertami starych, pożółkłych papierzysk.

/Wyrzucone jak śmieci, którymi dla nich były.

/Zamykam oczy, starając się czytać z kształtów pod opuszkiem palca.

/James B Barnes

/32557038 042 43 A

/Brooklyn NY

/Jud.J

/

/Drgam na dźwięk zamykających się drzwi motelowych i uchylam powieki.

— Trzymaj.

/Łapię lewą ręką wyrzucony w moją stronę kłębek i otwieram oczy, by lepiej mu się przyjrzeć. Rzemyk. Obracam go w dłoni, pocierając go lekko palcem.

/Nie wiem, dlaczego to robię. Przecież i tak tego nie poczuję.

/Spoglądam na nią, unosząc nieznacznie jedną brew.

/Ściągnąwszy kurtkę, rzuca ją na stojący przy zasłoniętym oknie fotel.

— Możesz przywiesić sobie te swoje blaszki. — Wzrusza lekko ramionami. — Wiesz, przynajmniej póki nie załatwisz sobie czegoś lepszego.

/Siada obok na lekko skrzypiącym łóżku, podciągając kolana pod brodę, gdy kiwam głową, wrzucając rzemyk i nieśmiertelniki do kieszeni dżinsów.

— Spadasz, co?

/Ponownie kiwam głową. Co niby miałbym powiedzieć?

/Muszę wreszcie ruszyć dalej. Nie mogę wiecznie mijać się z celami, które sam sobie wyznaczyłem.

— Kim jest Natalia? — pyta po chwili, przyglądając mi się uważnie.

/Marszczę brwi, nie od razu łapiąc, o co może jej chodzić.

— Nazwałeś mnie Natalią. —/Opiera przedramiona o rozsunięte kolana i krzyżuje nogi w kostkach. — Nie pierwszy raz zresztą.

— Natalia? Och, ona. — Zaczesuję do tyłu opadające na twarz włosy i wplatam w nie palce, ciągnąc głowę lekko do tyłu. — Stare dzieje. Było, minęło. — Uśmiecham się krzywo i unoszę brwi, widząc, jak mi się przygląda. — Co?

/W odpowiedzi wzrusza tylko ramionami.

/A potem mnie całuje./

/Proste, niezdarne zderzenie ust i zębów sprawia, że drętwieję. Czuję jak przez moją twarz przechodzi prąd, paraliżujący mięśnie.

/Cholera.

/Odrywa się ode mnie, patrząc z przerażeniem, jak przecieram zdrętwiałą twarz.
/Poruszam szczęką, patrząc na nią bykiem.

— Teraz to musimy pogadać.

***