#47 Bucky + koniec tygodnia Stucky

N: Co tu dużo mówić - ze łzami w oczach żegnamy naszych chłopców, którzy trzymając się za ręce, oddalają się w stronę zachodzącego słońca, i witamy z powrotem zrzędzącego Bucky'ego i ekipę, która próbuje z nim żyć i przy tym nie oszaleć.

***

lipiec 2016

/Brooklyn w niczym nie przypominał już miejsca, które kiedyś znałem.

/Naciągam niżej daszek czapki, w duchu dziękując Temu na górze za to, że pogoda się schrzaniła. Od rana mżyło, a zbierając się ciemne chmury zapowiadały zbliżające się zerwanie chmury. Burzę można było wręcz wyczuć w zanieczyszczonym powietrzu.

/Przyglądam się mijanym, niszczejącym kamienicom, wciskając dłonie w kieszenie cienkiej, przeciwdeszczowej kurtki. Pozwala się wtopić w tłum ludzi, próbujących ochronić się przed deszczem. Parasole, kapelusze, czapki, kaptury – to wszystko działa na moją korzyść, pozwala zniknąć w kolorowej masie ludzi, uniknąć złapania przez kamerę. W Brighton Beach jest ich całkiem sporo, jednak głównie na wybrzeżu, nie w centrum dzielnicy.

— Masz coś? — Słyszę głos Bartona w komunikatorze i wręcz odruchowo zerkam w stronę czarnego vana zaparkowanego na końcu ulicy.

— Nie, jeszcze nie. Ale będę miał — mruczę jak najciszej. Komunikator i tak to wychwyci, a ja nie wyjdę na durnia, który gada sam do siebie.

— Byle szybko. Inaczej zwariuję tutaj z nicnierobienia.

— Nie byłeś czasem snajperem? Powinieneś mieć w tym wprawę — mówię, krzywiąc się, ponieważ zaczyna lać jak z cebra.

— Jestem głodny.

— Barton — syczę, uciszając go.

/Facet naprawdę lubi podejmować kolejne – nieudane, póki co – żałosne próby wyprowadzenia mnie z równowagi. Wciąż nie potrafię pojąć jakim cudem udało mu się znaleźć kobietę na tyle zdesperowaną, by spłodzić z nim dzieciaki. I nie uciec z krzykiem już po pierwszym.

/Dziwni ludzie chodzą po tym świecie.

/Nie, żebym ja był normalny.

— Mam — mówię tylko, zauważając swój cel wychodzący z jednego z zaułków pomiędzy sklepami.

/Kobieta. Niewysoka.

/Ubrana w długi, czerwony przeciwdeszczowy płaszcz wygląda jak jakiś pieprzony Czerwony Kapturek.

/Czyli to ja jestem wilkiem w tej opowieści?

/Jej głowa wyraźnie drga, krok przyśpiesza. Musiała zauważyć, że za nią idę, nie ma opcji, by było inaczej.

/Skręca w jedną z bocznych uliczek, a ja uśmiecham się pod nosem, bo ta sytuacja jest wręcz bliźniaczo podobna do tej, w której się poznaliśmy. Znaczy, w której ja poznałem ją. Ona mnie znała i to nawet lepiej niż przypuszczałem.

/Wchodzę do zaułka i w ostatniej chwili owijam palce wokół nadgarstka kierującego się w stronę mojej szyi.

/Czubek ostrza dotyka mojej skóry, a impuls, który przesyła, wywołuje dreszcz wzdłuż kręgosłupa.

— Antalija.

/Uśmiecham się, pokazując zęby.

/Chwilowe zaskoczenie w jej oczach zmienia się we wściekłość. Przesyła kolejny impuls.

— Och, zrób tak jeszcze raz, a zacznie mnie to kręcić.

/Spogląda na mnie z litością, zabierając ostrze i chowając je w rękawie płaszcza.

— Czego znowu chcesz?

/Unoszę brwi, spoglądając na nią z zaskoczeniem.

— O ile pamięć mnie nie myli, a tym razem chyba tak jest — zaznaczam. — Ostatnim razem to ty czegoś ode mnie chciałaś, Kapturku. — Wskazuję na czerwony kaptur płaszcza, opadający na jej rude włosy.

— Tak? Popatrz, bo ja twoje ostatnie odwiedziny zapamiętałam nieco inaczej — parska i odwraca się na pięcie, by odejść. Czarny van zajeżdża jej jednak drogę, parkując w uliczce. — Serio? — pyta, widząc, że w żaden sposób nie reaguję. — Może jeszcze przyślij po mnie czarną wołgę?

— Co?

/Co ona pieprzy?

— To taka legenda — wyjaśnia Barton, zamykając za sobą drzwi vana. — Tasha kiedyś o niej mówiła. Jesteś na to jednak chyba nieco za stara — stwierdza, opierając się bokiem o maskę, i lustruje Orlovą wzrokiem. — Jesteś córką Dreykova, prawda?

/Kręci głową, naciągając kaptur na czoło.

— Był moim ojczymem — wyjaśnia.

— Jest córką Anatolija Palvova — wtrącam, a Barton spogląda na mnie nieco zaskoczony. Naprawdę tego nie wiedział?

—  Tego fizyka maczającego palce w…?

— Trzymacie mnie tutaj, żeby omawiać mój życiorys?!

— Poburczy, poburczy i jej przejdzie — wyjaśniam, na co Orlova prycha.

— Czy łaskawie wyjaśnisz mi wreszcie, czego znowu chcesz, Barnes?

/Spogląda na mnie wyczekująco, a ja kolejny raz zastanawiam się nad tym, o co konkretnie jej chodzi. Nie zrobiłem przecież niczego, co jakoś by ją ubodło. Nawet wręcz przeciwnie, byłem grzeczny i broniłem jej tyłek, choć mogłem ją w niego kopnąć na samym początku.

— A czy ty łaskawie wyjaśnisz mi co łączy cię z Somodorovem? — zniżam głos, a potem chwytam jej ramię i ciągnę ją w stronę vana, kiwając głową w stronę Bartona.

— Zbieramy się.

/Rozsuwam drzwi i wpycham ją do auta, wsuwając się za nią. Kiedy tylko zamykam drzwi, Barton rusza.

— To już porwanie!

— Nie musisz tłumaczyć nam takich rzeczy, znamy się na swojej pracy — rzuca za siebie Barton. — Jeśli obudzisz się w wannie pełniej lodu…

— Zamknij się i prowadź — wchodzę Bartonowi w słowo, a potem zwracam się do Orlovej: — Gadaj co wiesz o Somodorovie.

— Przecież już wszystko ci powiedziałam! — Unosi się, zrzucając kaptur z głowy. — Zapomniałeś?! A no tak, zapomniałeś. O tym, że miałeś wrócić też!

— Co ty pieprzysz, Antalija?

— Nazywam się Ava! A pieprzę o tym.

/Wyciąga nadgarstek w moją stronę. Na początku nie wiem na co dokładnie mam patrzeć, ale już po chwili poznaję rzemyk opleciony wokół jej chudego nadgarstka, przyciskający do niego nieco wygięte i nadrdzewiałe blaszki. 

/Chwytam jej rękę i przyciągam bliżej, odczytując wytłoczone na nich litery.

/James B Barnes

/32557038 042 43 A

/Brooklyn NY

/Jud.

/Jakim, kurwa, cudem?

— Skąd je masz, do cholery?

Przecież zgarnął je…

— Dałeś mi je ostatnim razem — mówi, spoglądając na mnie jak na idiotę. — Chciałeś, żebym powiedziała ci wszystko, co wiem o Somodorovie i o miejscu, w którym kiedyś mnie trzymano. Dałam ci wszystko, co na niego miałam. Nie pamiętasz?

— To nie byłem ja.

/Co do diabła?

— Pod ONZ to też nie byłeś ty. Jednak wszystkie nagrania i świadkowie twierdzą inaczej — mówi Barton, odwracając głowę w naszą stronę. — Bez obrazy, Barnes, ale twoja twarz jest dość prosta do podrobienia. Żadnych znaków szczególnych. Bywasz też nieco… ekspresyjny. Właśnie w taki sposób — dodaje, gdy unoszę brwi. Momentalnie je opuszczam.

— Więc jeśli ktoś zna się na swojej robocie, bez problemu to podrobi. A ja nawet znam jednego typa, który pasuje do opisu.

/Zabiję go, kurwa, zabiję.

/Rozszarpię Novokova gołymi rękoma. Powyrywam mu nogi z tyłka, a potem wepchnę mu je do gardła. Ale najpierw wycisnę z niego wszystkie odpowiedzi.

— Możesz puścić mój nadgarstek? Zaraz mi go złamiesz.

/Zabieram dłoń. Cóż, po moim uścisku zostanie jej niemały siniak i faktycznie niewiele brakowało, żebym coś jej złamał.

— Wiesz gdzie jest teraz Somodorov? — ponawiam, spoglądając na nią wyczekująco.

— Nie do końca. Wiem, że ostatnio kręcił jakieś interesy z Fjodorovem... Masz — mówi, rzucając nieśmiertelnikami w moją stronę. — Jednak na stówę to nie on jest mózgiem tego wszystkiego. Wiem, że on tylko…

— Słyszałaś o Red Roomie? — pyta Barton, przekręcając lusterko tak, by widzieć jej twarz bez konieczności odwracania głowy.

— Nie… Chyba nie — poprawia się. — Powinnam?

— Zdecydowanie tak — kwituje.

—Po to jesteś nam potrzebna. Departament… Instytucja, która jest odpowiedzialna między innymi za mnie — wyjaśniam — upadła, ale nie wszystkie szczury poszły na dno ze statkiem. W tym Somodorov. Był jednym z… opiekunów w Programie Black Widow. Pamiętam go, niezbyt miły typ.

— No nie mów — prycha.

— Ostatnio odkryliśmy, że twoja sytuacja nie była odosobniona. W niedużym odstępie czasu zaginęło wtedy wiele dzieci z wschodniej i środkowej Europy. Obu płci, nie starsze niż dziesięć lat.

/Antalija w skupieniu słucha Bartona, przecierając mokrą twarz dłonią. Rozmazuje tym… to czarne mazidło, którego nazwa mi uciekła, a którym kobiety robią sobie kreski na powiekach.

— Proceder zaniknął po kilku miesiącach — kontynuuje. — Jednak wszystko powtórzyło się za kilka lat. Kilkukrotnie. Zawsze znikało około czterdzieściorga dzieci. W różny sposób — od zaginięć, przez porwania, na wypadkach, w których ginęły całe rodziny, kończąc.

— Dlaczego SHIELD odbiło więc mnie?

/Marszczy nos, odgarniając mokry kosmyk z czoła.

— Tego możemy się tylko domyślać. Przypuszczam jednak, że chodziło o twojego ojca. Ojczyma… Albo o obu — poprawia.

— Zapewne sądzili też, że zdążyli wrzucić ci mózgu do blendera — dodaję. — Okazało się jednak, że zdążyli, o czym już rozmawialiśmy, więc nie mogłaś powiedzieć SHIELD tego, czego chcieli. Więc wykorzystali cię inaczej. A przynajmniej próbowali.

/To oczywiste, że Hydra chce teraz tego samego. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że adepci Departamentu nie mieli sobie równych, a agenci Hydry nigdy nie dorastali im nawet do pięt. Dlatego starają się położyć łapy nie tylko na Obiektach pokroju KGBestii czy Projektu Zephyr, ale też na agentach nieco… mniejszego kalibru.

/A Antalija może pozwolić nam do nich dotrzeć.

/Jeśli tylko sobie o tym przypomni.

— A wy? — pyta, śledząc wzrokiem moje ruchy, gdy zakładam nieśmiertelniki na szyję.

/Ukatrupię cholernego Novokova.

— Cóż… My mamy sposoby, żebyś przypomniała sobie to, czego potrzebujemy — mówię, uśmiechając się jak najniewinniej potrafię.

— A czego konkretnie potrzebujecie? — pyta, spoglądając na mnie nieco podejrzliwie.

/Fakt, może mogłem ująć to nieco inaczej.

— Wszystkiego, co wiesz o Programie Red Widow.

***