Astrid Löfgren

Och, więc dla półnagiego, parującego pana E. przeboleję nawet dubbing :D
Myślałam, że już gorszego niż w MCU dubbingu nie ma, a tu proszę.

Jak usłyszysz podłożony Susan głos, to zmienisz zdanie :P
I tak, warto! I choć to dziwne, kostium ma jeszcze bardziej obcisły niż jaka Cap.

 Steve, jego "życie" wyobrażam sobie jako codzienne umieranie od nowa.
Dlaczego żałowałeś, że cię rozmrożono?
Mi tam się wydaje, że prędzej czy później James da się złapać. Trochę ma już więcej oleju w głowie. I chyba poniekąd chce cię chronić, a to chyba dobrze, prawda? 

Wyobraź sobie, że przygotowujesz się na śmierć i jesteś już nawet przekonana o tym, że umarłaś, ale okazuje się, że tylko... zasnęłaś. Na bardzo długo. Że otwierasz oczy, a twojego życia, twojego świata, twoich bliskich ani wszystkiego, co znałaś, już nie ma. Wszystko poszło na przód, zmieniło się i w końcu znikło. Wszystko, tylko nie ty. Ja nadal miałem dwadzieścia siedem lat, choć minęły dekady. A potem okazało się, że do wszystko tak naprawdę nie miało sensu, bo Hydra i tak nie została zniszczona.

Bucky nigdy nie okazywał tego, jak źle naprawdę jest. Widziałem jak źle było z nim po Zoli. Często nie mógł spać, budził się w środku nocy i odwracał się tak, żebym nie mógł go widzieć. Wiedział, że widzę to wszystko, ale nie chciał ze mną o tym rozmawiać. Przełamał się dopiero, gdy tak poranił własne dłonie, że nie potrafił utrzymać już broni, ani samemu założyć opatrunku. Sam nie wiem, czemu zawsze był taki uparty.

Buck zawsze chciał wszystkich chronić. Czasem tak bardzo, że zapominał o chronieniu samego siebie.

James, make-up ten sam. Nie pytaj.
No tobie ostatnio dość często i aż mnie przeraża fakt, że równie często się z tobą zgadzam.
Rozbawiłeś mnie. Na pewno wszyscy by ci uwierzyli. Na pewno. Przecież całe życie była twoją przyjaciółką. I przecież taki jesteś powolny. Tak, tak. Jeszcze jakbyś uronił parę łez to miałbyś wszystkich w garści.
O taaak, bardzo ciekawe.
Oj tam pieprzysz. Wszystko się może wydarzyć. Nigdy nie można być niczego pewnym.

Nawet nie zamierzam. Chyba wolę nie wiedzieć.

Na każde pięć mądrze powiedzianych przeze mnie rzeczy, musi widocznie przypadać jedna mniej mądra. I sprawa rozwiązana.

Próbowałem zabić niemal wszystkich członków pociesznej gromadki przyjaciół Rogersa*, więc można by powiedzieć, że tak okazuję sympatię. Ją postrzeliłem więcej niż raz, więc to już musi być prawdziwa przyjaźń.

Dzieci nie miałem i nie mam- chyba, że czegoś nie wiem, i mieć w przyszłości nie chcę, bo zwyczajnie się do tego nie nadaję. Zdarza mi się wpadać we wściekłość, więc wolę nie myśleć o tym, co byłoby, gdyby w takim momencie w pobliżu było dziecko. Będę też żyć znacznie dłużej i jakoś nie widzi mi się patrzenie na to, jak moje dziecko starzeje się i umiera, a ja nadal jestem młody.

I poza tym, które dziecko chciałoby niby mieć kogoś takiego za ojca?

*To twoja wina, że zaczęłam ich tak nazywać!