Astrid Löfgren

N, błagam, zaspojleruj mi, czy przeżył, bo to wygląda naprawdę niepokojąco! 

Nie, nie mogę zdradzić ci ważnego wątku fabularnego! Jednak wierz mi, Kapitan też potrafił przyłożyć! I to jest prawdziwy superhero movie, a nie to co teraz. 

James, a mówiłam, że nigdy cię nie doceniam.
I pomyśleć, że gdyby tak było, mógłbyś mieć nawet praprapraprawnuki w przyszłości. Przerażające.
Może gdzieś w którymś pokoleniu wcześniej już takie hobby się pojawiało. Nie wiadomo. Tak szczerze to da się przyzwyczaić do tego zrzędzenia. Serio.
No wow, w końcu mi się udało z czymś trafić. Brawa dla mnie. Chyba Steve obecnie nie zgodziłby się na coś takiego. A ty na pewno z chęcią byś wziął udział w takim przedsięwzięciu w celach ocieplenia wizerunku. Nawet nie mów, że nie, bo ja wiem, że tak.

/Ciebie wizja moich potencjalnych praprapraprawnuków może śmieszyć, rozumiem. Jednak, gdy pomyślałem o tym, że moje dziecko miałoby teraz ponad siedemdziesiąt lat i mogłoby być jedną nogą w grobie, przestało mi być do śmiechu. Dziękuję tylko temu na górze za to, że naprawdę nie miałem wtedy dziecka, bo to byłoby naprawdę za wiele.

/Cóż, aktualnie nie bardzo orientuję się w przeszłości mojej rodziny, więc niestety nie przybliżę ci jej historii i zamiłowania jej członków do narzekania. Tak właściwie to chyba nigdy nie znałem jej zbyt dobrze. Jakoś nie widziałem ku temu powodów. 

/Nikt o zdrowych zmysłach nie zgodziłby się na coś takiego. Wojna wojną, a wymachiwanie nogami odzianymi w rajstopy na scenie to wymachiwanie nogami w rajstopach na scenie. I gdybym ja się za to zabrał to wierz mi, że raczej nie ociepliłbym tym wizerunku. Wątpię by ludzie pokochali mnie za kręcenie tyłkiem na scenie.