Astrid Löfgren

#1 N, powiem szczerze, że początkowo myślałam właśnie w ten sposób, że cholera, nasz Steve to prawdziwy brutal, jakim cudem, przecież to taki aniołek, na pewno znalazłby inne rozwiązanie niż wszechobecna agresja. Obecnie myślę sobie, że bracia Russo poszli idealną drogą. Logiczne przecież, że nie będzie się pilnował, kiedy zagrożone jest życie jego, Bucka, i innych, w jakiś sposób ważnych dla niego osób, kiedy broni swojej sprawy (już pomijając, czy jego założenia są słuszne), i kiedy w końcu ma możliwość zerwania z wizerunkiem przeidealizowanego bohatera uciśnionego narodu. Myślę, że takie komentarze to też trochę konsekwencja kreacji Steve'a we wcześniejszych produkcjach, w których był niemal idealny, prawy, i próżno było w nim szukać niepohamowanej złości. W CA:TWS idealny obraz został nieco przełamany (bo kurczę, w końcu zawinął komuś auto!), ale jednak smak idealności pozostał. Przynajmniej u mnie taka ocena postaci wzięła się właśnie z wcześniejszych filmów. Teraz nie narzekam, bo to niesamowite móc obserwować, jak ta postać wyewoluowała - z grzecznego chłoptasia z przylizanym włosem po gościa, który jest w stanie pieprznąć w mordę kogoś, kto nazywa siebie jego przyjacielem. Wiem, że w komiksach Steve jest zgoła inny niż w MCU, dlatego szkoda, że już od początku kreowano go na nijakiego, mimo tych subtelnych napomknięć, że nie odpuści Hydrze czy coś tam.
Oj tam, może po cichu liczyli, że jednak nikt się nie skapnie i będzie element zaskoczenia z mnóstwem komentarzy typu "Wow, ona jest z Red Roomu, niemożliwe!".
Wiem, wiem, w końcu człowiek wyrwany ze snu to jak pijany człowiek. Ale wybrnął naprawdę ładnie.

#2 Życiorys Barnesa w okrojonej pigułce. Nie przypadkowo wybrane fragmenty, czyż nie?

/Jasne, że dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby obie strony wybrały dyplomację i rozwiązały całą sprawę pokojowo, ale tak się nie stało i wybrały inne, genialne rozwiązania pt. "Ludzie się nas boją, więc urządźmy sobie wielką potyczkę na lotnisku, gdzie dokonamy jeszcze kilku efektownych zniszczeń i może uszkodzimy kilku cywili." Steve musiał dostosować się więc do sytuacji i braciom Russo wyszło to znakomicie. Poza tym, Rogers wcale nie był tak krystaliczny, bo przecież średnio raz na film łamał rozkazy dowództwa! W CA:TFA nie wahał się ani chwili i złamał rozkazy Phillipsa, przekabacił na swoją stronę Carter i Starka, i ruszył za linię wroga, by obtłuc kilku nazistów i uratować Bucky'ego, a potem poprzysiągł wybić całą Hydrę. W "Avengers" olał Fury'ego, Starka i całą resztę, i ruszył przeszukiwać Helicarrier. W CA:WS wywijał coś raz za razem, bo Hydra i Bucky, a w AoU... no, ten film to lepiej przemilczmy (ciekawostka trochę bez związku - w BW:Forever Red pojawiła się piosenka pt. "Nobody loves Hulk" - przypadek?), ale też coś pewnie by się znalazło. Choćby jego reakcja na Ultrona 2.0. W CA:CW Rogers znowu musi bronić wolności, znowu musi mierzyć się z Hydrą, znowu musi ratować Bucky'ego, a do tego pewnie będzie czuł się rozgorycznoy i zdradzony przez przyjaciół, przez SHIELD, ba! przez własny kraj, więc nic dziwnego, że będzie zachowywał się tak, nie inaczej. Byłabym naprawdę, naprawdę zawiedziona, gdyby zachowywał się inaczej, bo Steve, który gołymi rękami pokona helikopter, sprzeciwi się rządowi i przywali Starkowi w gębę, kiedy trzeba, jest Steve'm naprawdę świetnym. 

/Cóż, komentarze zaskoczenia były, oj były. Głównie o tym, że BW: Forever Red to po prostu syf, niewart swojej ceny, krótko mówiąc. Czytałam recenzje i zadziwiająco często natykałam się na oceny od 1 do 2.5. To bardzo źle, a średnia ocen to 3. Jasne, pojawiają się 5/5, ale taka ocena i przypis "I love Natasha!", raczej do mnie nie przemawia. Osobiście tego nie czytałam, bo w życiu nie wydałabym pieniędzy na książkę (książkę, nie komiks) o Romanowej, ale ponoć fabuła kuleje, język jest aż nazbyt prosty i pojawiają się błędy (za każdym razem Triskelion i Helicarrier pisane były z błędem - wstyd, Marvel, wstyd!). Tym razem cieszę się, że poprzestałam na tym, co streściła mi osoba, która przez to przebrnęła.

/Gdyby fragmenty były ze sobą kompletnie nie związane, nie trzymałoby się to chyba kupy, prawda :P?

James, więc zrób to. Zaszyj się na jakiś czas na całkowitym odludziu. Nie możesz? Możesz. Wszystko możesz.
Nie przesadzaj, nie takie znowu "zazwyczaj". Skąd pewność, że to nie lęk?
Cóż, jak by nie patrzeć to pod względem życiowego doświadczenia dzieckiem wcale nie jest. Jakiś plus. Po co się przejmować wiekiem? Masz ile masz, to tylko cyfry.

/Chciałbym, ale przyznaję, że zwyczajnie obawiam się tego, że odcięty od ludzi zwyczajnie zwariuję. Nie muszę z nimi rozmawiać, wdawać się w jakieś bliższe znajomości, czy coś w tym stylu. Nie. Wystarczy mi samo przebywanie w ich otoczeniu, które wymusza na mnie dostosowywanie się. Jeśli się od tego odetnę, nie będzie już niczego, wymagającego ode mnie określonych zachowań. A nie chcę musieć zaczynać z tym wszystkim od początku.

/Bo to nie lęk, nie mam napadów lekowych, możemy zakończyć temat? Dziękuję. 

/Wiesz, ile masz lat, nie? Na pewno wiesz, a jeśli jakimś cudem zapomnisz, możesz sobie sprawdzić w dowodzie, akcie urodzenia, czy gdziekolwiek jeszcze zechcesz, Możesz sobie głosić, że wiek to tylko cyfry, że człowiek ma tyle lat, na ile się czuje, czy inne tego typu bzdurne dyrdymały. Masz prawo. A ja mam prawo w to nie wierzyć i chcieć wiedzieć, ile lat tak naprawdę kończę. To jest podstawowa wiedza, coś, co każdy człowiek powinien o sobie wiedzieć. I tak samo mam prawo uważać, że dziecko to dziecko, nie ważne jak dojrzałe by było i przez jakie piekło zdążyłoby przejść. Nie ujmuję Orlovej, skądże, nie mam do tego prawa, ale dojrzałość i dorosłość to dwie różne rzeczy, a ona prawnie nadal jest dzieckiem. I za takowe mogę ją uważać.