Astrid Löfgren

N, i ten rozmiar powoduje, że powinno się nim straszyć niegrzeczne dzieci.
Niewdzięcznicy i naiwniacy. Jak w ogóle mogli sądzić, że umarł naprawdę…

/Och, dlaczego straszyć? Powinno się go uspołeczniać i zapraszać do wspólnej zabawy z innymi uroczym stworzonkami. 

/No nie? Przecież są w Marvelu, powinni wiedzieć, że tam naprawdę umiera tylko wujek Ben. Choć kto wie, może kiedyś doczekamy się twistu pt."Who the hell is uncle Ben?"*. 

*Piję do tego, że kiedyś w Marvelu naprawdę martwi byli tylko wujek Ben i Bucky. Winnie jednak odżył, więc kto wie?

Steve, a masz jakieś przesłanki, że jednak powinieneś zareagować?
Och, czyli lubi dogryzać. Zaskakujące. A właśnie, masz jakiś kontakt z Sharon? Co się z nią dzieje? 

/Nie, nie, nie robi niczego, co popychałoby mnie do zareagowania. Znaczy... Czasem robi, ale to jednak nic takiego. Także lepiej nie będę się wtrącał, przynajmniej póki co.

/Buck zawsze lubił dogryzać, to się nie zmieniło. Raczej nieco nasiliło. A ja i Sharon... Znaczy Sharon, nie ja, ona... Jest z Coulsonem, czasem się kontaktujemy.

Bucky, na rudo? To Edek był rudy? I co ty oglądasz? Chyba naprawdę musiało ci się nudzić. Mówiłam – dopiero jako diament będziesz odpowiednio wspaniały. Musisz poczekać. Wszyscy musimy.
E tam. W kryminalnym światku możesz zrobić.
Wiem. Nie licytuj się ze mną. Wiem i koniec.

/Nie mam co zrobić ze swoim życiem, nie mogę spać, więc oglądam telewizję. I po obejrzeniu tego hitu, doszedłem do kilku wniosków - nigdy więcej nie obejrzę żadnego młodzieżowego hitu, współczesna młodzież ma okropny gust, i że jednak powinienem pozostać przy dokumencie o życiu surykatek. Surykatki są fajne.

/Będę się licytował, jeśli mam taką ochotę. A mam, więc nie, nie wiesz.