#65

N: Jak to się mówi - krótko, zwięźle i na temat.

***

styczeń 2017

Steve jasno przedstawił sytuację doktorowi Inesowi. Nieważne co się wydarzy – antidotum ma być w pełni skuteczne. Jeśli doktor twierdził, że tak właśnie jest, Steve miło i kulturalnie prosił o przetestowanie go, by sam mógł się o tym przekonać.

— Jest pan pewien, doktorze? — spytał, obracając w dłoniach zabezpieczoną próbkę z zielonkawą substancją.

Poprawi okulary, które zsunęły mu się na czubek nosa.

— Tak… Tak, oczywiście. Surowica jest gotowa do przetestowania. Test na szczurach przebiegł w pełni poprawnie.

— Więc proszę to pokazać.

Steve złapał kraniec probówki, wyciągając ją w stronę doktora. Ten złapał ją drżącą dłonią, może nieco zbyt drżącą nawet jak na niego. Steve jednak w pełni to rozumiał. Wystarczyło, że zerknąłby za siebie, a natknąłby się wzrokiem na Bucky’ego siedzącego na jednym ze stołów laboratoryjnych.

Włosy związał w wysoki kucyk na czubku głowy, ubrał się w zbyt dużą, rozciągniętą bluzę od dresu i jasnoniebieskie, pasiaste spodnie od piżamy. Całości obrazka dopełniały niedopasowane skarpety. Nie robił zupełnie niczego, prócz podrzucania piłeczki antystresowej i patrzenia się wprost na Inesa. Niemal przy tym nie mrugał.

Potrafił zastraszyć kogoś nie robiąc kompletnie nic.

— Proszę — ponaglił go, dbając o to, żeby cały czas lekko się uśmiechać. Chciał, by czuł się niepewnie.

Ines odchrząknął, zaciskając palce wokół probówki.

— O-Ono działa, Kapitanie.

— Ależ wierzymy panu, doktorze. Nalegamy jednak na małą demonstrację, prawda Bucky? — Spojrzał na niego, splatając ramiona na klatce piersiowej. — Prosimy się więc nie krępować.

Doktor Ines nie odpowiedział, a jedynie pokiwał głową z rezygnacją. Wiedział doskonale, że żadne sprzeczki, żadne negocjacje nie mają sensu. Wiedział, że jeśli nie będzie współpracował, zmuszą go do tego siłą, a wszystko doprowadzi go do egzekucji bez wyroku sądowego. Jeśli nie będzie próbował żadnych akcji – skończy się to dla niego jedynie więzieniem

Wyjął z zabezpieczonej szafki iniektor z surowicą, jednocześnie chwytając pustą strzykawkę. Surowica mogła być rozpylana także jako gaz, jednak wtoczenie jej do krwioobiegu było znacznie bezpieczniejszą opcją, jeśli przebywało się w pobliżu takich osób jak dwójka super-żołnierzy. Zwłaszcza, że nie miał pewności co do tego, jak zareagowaliby na działanie Dix-Septieme.

Pobrał równe dwadzieścia milimetrów antidotum i odłożył probówkę na stojący na blacie statyw. Założył igłę na strzykawkę i wstrzyknął antidotum wprost do żyły odłokciowej.

Wahał się.

Wahał i Steve doskonale to wiedział, ale nie zamierzał odpuszczać.

— Proszę — powtórzył kolejny raz, tym razem z naciskiem.

Ines chwycił strzykawkę z surowicą i z wyraźnym zawahaniem wycisnął wbudowaną w iniektor igłę. Stevie odruchowo spiął mięśnie, widząc jak przykłada igłę do żyły, drżącym palcem naciskając na tłok. Śledził wzrokiem jego ruch, rzucając jedno szybkie spojrzenie Bucky’emu, zanim ponownie zwrócił wzrok na Inesa.

Bucky wychylił się nieznacznie w przód, zaciskając dłonie na krańcach blatu. Był wyraźnie gotowy na zareagowanie, jednak… nic się nie wydarzyło. Wszystko było całkowicie w porządku.

Steve zauważył drgnięcie jego powieki, jakby w wyrazie rozczarowania.

— Antidotum musi być stosowane profilaktycznie? — spytał, widząc, że Ines nie drżał bardziej niż zwykle i powoli doprowadzał się do porządku.

— Nie, nie, antidotum może zostać wstrzyknięte lub rozpylone, by zneutralizować działanie surowicy. Musi jednak zostać zastosowane jak najszybciej, ponieważ…

— Może być za późno. Rozumiem — przerwał mu, odpychając się biodrem od szafki, o którą się opierał. — Proszę zabrać się do pracy. Skontaktuję się z Nickiem Fury’m.

Skierował się w stronę drzwi, kolejny raz zerkając na Bucky’ego. Ten zeskoczył z blatu, rzucając piłeczkę antystresową w stronę Inesa, zanim ruszył za Steve’m, wpychając dłonie głęboko do kieszeni bluzy.

Szli obok siebie przez chwilę, nie odzywając się ani słowem. Nie była to jednak ta naturalna cisza, w której pomimo nie mówienia niczego doskonale znało się intencje i myśli tej drugiej osoby, w której porozumiewano się bez słów, a krępująca cisza, która ciążyła i pokazywała, że nie wiedzą jak ze sobą rozmawiać.

— Znów masz… doła? — zagadnął wreszcie Steve, pokazując na strój Bucky’ego, kiedy ten zerknął na niego przez ramię.

Bucky uniósł brwi.

— Nie? Skąd niby ta myśl?

— Nie to, żebym miał na myśli coś złego, ale… Zazwyczaj ubierasz się w ten sposób, kiedy coś nie do końca jest w porządku.

Bucky wzruszył ramionami.

— Nawet jeśli to co? — Spojrzał na niego krzywo. — Mam zacząć spowiadać ci się z każdego dołka? Może jeszcze zacznij chodzić ze mną do łazienki, co? Żebym nie podciął sobie tętnicy przy goleniu albo nie zadławił się szczoteczką do zębów? Bo mam doła. — Przewrócił oczami. — Znajdź sobie ciekawsze zajęcie, Rogers. Ja nie potrzebuję niańki.

— Nie chcia…

— Ależ oczywiście, że nie chciałeś. Ty nigdy niczego nie chcesz. Jesteś w końcu taki miły — uciął z uśmiechem.

Steve stanął na środku korytarza, patrząc na niego nie do końca rozumnym wzrokiem.

— Co znowu zrobiłem? Nie, chwila, co znowu niby zrobiłem? Boczysz się na mnie od dawna, ostatnio jest to już niemal nie do wytrzymania, a ja nawet nie wiem za co! Może oświeć mnie, z łaski swojej, bardzo cię proszę. — Machnął na niego ręką.

Powieka Bucky’ego drgnęła, niszcząc fasadę jego sztucznego, butnego opanowania. Ograniczył się jednak jedynie do prychnięcia i wzniesienia oczu ku górze.

— Nie zachowuj się jak szczeniak, Buck. Masz…

— Co? Mam prawie setkę na karku?

— Nie do końca to miałem na myśli, ale tak — potaknął. — Skoro masz jakiś problem, zachowaj się jak dorosły i go ze mną omów. — Rozłożył ramiona. — Tak to działa. I nie patrz na mnie w taki sposób — dodał, widząc jego ironiczne spojrzenie.

— Moim szefem nie jesteś i nie będziesz, więc nie zamierzam cię słuchać. I nawet nie muszę. Chcesz wiedzieć dlaczego?

— Oświeć mnie. — Skrzyżował ramiona na piersi.

Bucky uśmiechnął się, przysuwając bliżej.

— Bo jesteś pierdolonym hipokrytą, który przez większość życia robi wszystko pod publiczkę, żaląc się na lewo i prawo, jak tego nienawidzi. Ale ty to lubisz, co? Kiedy wszyscy postrzegają cię jako tego idealnego, szlachetnego bubka, który wszystko zawsze robi najlepiej? Ale jesteś zakłamanym dupkiem. Uganiałeś się za mną, pozując na bohaterskiego herosa, broniącego swojego przyjaciela — prychnął — ale tak naprawdę robiłeś to tylko i wyłącznie dla siebie. Bo twoja panna miała walnąć w kalendarz, a ty nie chciałeś być sam, huh? Gdybym kiedyś nie był kimś, kogo znałeś, rozpieprzyłbyś mi łeb na tamtym moście, w dupie mając to, co, jak i dlaczego. A tak liczyłeś na odnalezienie dawnego kumpla. A tu taki pech, bo już ledwo możesz na mnie patrzeć, co? Taki zawód. — Pokręcił głową, wypychając dolną wargę. — A wiesz co jest moim problemem?

— Nie.

— Ty. Ostatnio większość moich problemów bierze się od ciebie. — Dźgnął go palcem w ramię. — Gdyby nie ty i twoja kolorowa banda, z którą próbowałeś się powyrzynać jakiś czas temu, nie byłoby mnie tu. Miałbym, cholera, święty spokój.

Bucky dziwił się samemu sobie, że wciąż był w pełni spokojny, że nie podniósł głosu ani o ton.

— Nie możesz mieć mi wszystkiego za złe. To nie moja wina, że…

— To dlatego możesz spać po nocach? — prychnął. — A czyja? — Przekrzywił głowę z trudem powstrzymując się od nie spojrzenia na niego jak na idiotę. Doszedł jednak do wniosku, że najlepszym wyjściem będzie odejście, zanim powie o to jedno słowo za dużo. — Jakbyś był takim wspaniałym przyjacielem, na jakiego się kreujesz, to pojawiłbyś się wtedy, kiedy cię potrzebowałem. Teraz już nie potrzebuję — dodał, może nieco zbyt oschło. — Zostawiłeś mnie, bo zachciało ci się zgrywać bohatera. Szkoda, że jakoś mnie nie udało ci się uratować wtedy, kiedy trzeba było. — Odwrócił się, by skierować się w stronę schodów.

— Bucky, przecież… to nie tak. Próbowałem cię uratować, ale… — Przez moment otwierał tylko i zamykał usta, nie potrafiąc dobrać słów. — Udało się, jesteś tu przecież.

— Udało? Szkoda tylko, że o siedemdziesiąt lat za późno — stwierdził gorzko.

Steve nie odpowiedział, rozplatając tylko ramiona i opuszczając wzdłuż ciała.

Stali przez chwilę w ciszy, którą przerywało jedynie drżenie metalowego palca Bucky’ego na metalowej barierce przyspawanej do ściany.

Steve odezwał się pierwszy:

— Masz rację, zawiodłem cię. — Opuścił głowę. — I wciąż uczę się z tym żyć. Więc wybacz mi, że jestem czasem zbyt nadgorliwy, ale po prostu nie wiem, jak powinienem się zachować, co powinienem zrobić. Nie potrafię cofnąć czasu, Buck, choćbym chciał. Nie potrafię już zgadywać o czym myślisz, nie potrafię porozumieć się z tobą bez słów, a ty o niczym mi nie mówisz. Nie chcesz ze mną rozmawiać, a ja nawet nie wiem, co robię nie tak.

— Wszystko — mruknął w odpowiedzi.

— Dzięki, Bucky, to wyjaśniło wszystko. — Uśmiechnął się półgębkiem, bez werwy.  

Bucky obrócił się, opierając się biodrem o barierkę.

— Co mam niby jeszcze powiedzieć?

Steve potrząsnął nieznacznie ramionami.

— Nie wiem. I to jest właśnie ten problem.

Bucky wypchnął policzek językiem, kiwając głową.

— Problem.

Steve uśmiechnął się nieco żywiej, choć uśmiechowi wciąż daleko było do radosnego.

Bucky jeszcze przez chwilę wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, jakby było to coś trudnego, przez co żuł wargę, próbując dobrać słowa. W końcu jednak odpuścił i wciskając dłonie głęboko do kieszeni, ruszył w górę schodów, nie oglądając się za siebie.

— Chciałem po prostu, żebyś wiedział, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać, bo mam ci za złe kilka dość istotnych rzeczy. Choć pewnie nie powinienem. — Przystanął na półpiętrze. — Wiesz jakich.

Steve potaknął ruchem głowy, choć wiedział, że Bucky tego nie zauważy. Nie czekał nawet na odpowiedź, a ruszył w górę schodów, najpewniej by skierować się w stronę pokoju, w którym się zaszyje.

Steve wiedział, co Bucky miał na myśli, wiedział i nie musiał zadawać żadnych pytań. Choć sam od początku obwiniał się o upadek Bucky’ego, miał skrytą, naiwną nadzieję, że on z jakiegoś powodu patrzy na to inaczej. Jak widać – mylił się.

To miał być dobry dzień.

***