#55 (Jennifer)

N: Z przykrością żegnamy naszych uroczych chłopców, pozwalając im pobiec w stronę słońca, trzymając się za ręce, i wracamy do normalności.

***

październik 2016

/Jennifer Swann była doskonała w swoim fachu i to na długo przed tym, jak Cipher zagościł w jej życiu. To ułatwiło tylko kilka spraw, utrudniając w zamian kilka innych. Jenn nie należała jednak do osób, które płakały nad przeciwnościami losu, zamiast wziąć się w garść i zadziałać. Miała oczywiście kilka nieco depresyjnych epizodów, podczas których próbowała zapić się na śmierć, jednak nie było to nic, z czym nie udałoby jej się wygrać. Kilka razy zalała się w trupa, zniszczyła kilka nieskończonych wynalazków i wzięła się w garść.

/Projekt Spitfire, który Cipher chciał, żeby wznowiła, pomógł jej stanąć na nogi. Miała misję, wielką misję, którą musiała wypełnić. Nie chciała, nie mogła, musiała. Kiedy wreszcie uda jej się wprowadzić wszelkie aktualizacje, jej mały HEX wreszcie będzie idealny. Brakuje jej tylko kilku danych, a algorytm, który pomoże jej wykończyć system, będzie gotowy.

/Nie przejmowała się tym, że po incydencie w Sokovii sztuczna inteligencja została zakazana. Kto miałby ją złapać? ACTU na czele ze Starkiem – największym winnym całej tej farsy, który mimo zakazów wciąż miał kilka SI w zanadrzu? Nie bała się ich. Niczego nie mogli jej zrobić. Nikt nie mógł.

 Ludzie myślą, że mają władzę nad technologią, ale tak naprawdę to technologia ma władzę nad nimi. Smartfony, tablety, laptopy, odtwarzacze, liczniki kroków, zegarki, inteligentne samochody, alarmy, systemy płatności – technologia jest wszędzie, to niezaprzeczalny fakt. Uzależniła ludzi od siebie, zawładnęła nimi.

/A ona zawładnęła nią.

/Wystarczyło jedno mrugnięcie, by zniszczyć każde zabezpieczenie. Pstryknięcie palcem, by na jej koncie pojawiła się siedmiocyfrowa sumka. Mogła zrobić wszystko. Mogła odpalić atomówki, wykradać rządowe dane, kontrolować nazistowską maszynkę do zabijania, którą podrzucono jej do opieki. O ile Jenn nic do niego nie miała, o tyle Cipher był przeciwny pomaganiu mu, nie przepadał za takimi typami, co było jednym z powodów wznowienia Projektu Spitfire, który rozpoczął jej ojciec – Joe Swann, i na rękę były mu problemu z nanoczipami w jego głowie. Jenn także. Nie musiała sama niczego inicjować, jak wymagał Cipher. Wystarczyło, że nie zrobi niczego, a sprawa sama powinna niedługo się rozwiązać. Wszystko wskazywało na to, że komuś nie na rękę zaczęło być to, że ktoś taki jak Barnes i jemu podobni wciąż chodzili po świecie. Ich wojna już się skończyła, przestali być potrzebni.

/Stosując starą, dobrą zasadę po nitce do kłębka, udało jej się dotrzeć do kilku przestarzałych i zapewne już nieaktualnych baz Departamentu X, do skanów dawnych archiwów, do danych, które zamerykanizowana Czarna Wdowa wypuściła do sieci po akcji w DC. Szybko zorientowała się, co jest na rzeczy. Ktoś próbował po kolei pozbyć się wszystkich adeptów. Bez żadnego konkretnego schematu, bez kierowania się chronologią czy przynależnością do danego podugrupowania. Wszystko wydawało być się chaotyczne, prowadzone całkowicie wybiórczo. Wszystko poza projektami Winter Soldier i Zephyr. W ich przypadku sprawę ułatwiało niemal identyczne rozmieszczenie nanoczpów – w przypadku Winter Soldiera było ich jednak więcej, by proteza mogła odpowiednio funkcjonować – co pozwało im na zdalne pozbycie się problemu. Konieczne było jedynie posiadanie odpowiedniego sprzętu – co nie było problemem, biorąc pod uwagę ilość porzuconych lub/i zapomnianych baz Departamentu X i Hydry; a także znajomość kodów pozwalających nie tylko na aktywacje, ale również na namierzenie, dezaktywowanie lub nawet zdalne zniszczenie nanoczipów. 

/Jednak ten, kto próbował tego dokonać, nie mógł ich znać. Nie tylko tych, które Jenn zmieniła. Może wyrywkowo, na pewno nie w całości, co usprawiedliwiałoby nieudolność jego działań. O ile pozostali adepci ginęli w wyniku zaaranżowanych zdarzeń losowych – wypadków, pożarów, chorób, czy o wiele rzadziej – strzelanin będących wynikiem napadów, o tyle sprawa z super-żołnierzami miała się już inaczej. Mieli zostać wyeliminowani szybko i bez niepotrzebnych szkód. Coś poszło nie tak, chyba że… Tak naprawdę wcale nie chodziło o wyeliminowanie, a jedynie o unieszkodliwienie i spowolnienie. Tak, to ma o wiele więcej sensu. Jednak… Nanoczipy można było wyśledzić bez większego problemu, jeśli wiedziało się, czego się szuka. Więc dlaczego ci, którzy próbowali dotrzeć do żołnierzy, jeszcze tego nie zrobili?

/Wiedziała, że po wypuszczeniu danych Hydry do sieci, odbywać zaczęły się nielegalne aukcje, podczas których zakupić można było nie tylko sprzęt czy archiwa, ale również informacje dotyczące miejsca pobytu oraz kody aktywujące uśpionych agentów – w tym tych z Projektu Zephyr. Najbardziej poszukiwana była jednak czerwona księga Aleksandra Lukina, która zawierała nie tylko wszystko, co potrzebne było do kontrolowania Winter Soldiera, ale także informacje o miejscach położenia dawno zapomnianych już baz, oraz klucz do karbonowego syntezatora, który powstrzymywał moce Red Deatha – częściej w papierach nazywanego Omegą Red – przed zabiciem samego Rossowicza. Który ostatnio zniknął im z radaru, co, musiała przyznać przed samą sobą, było niepokojące. Zdecydowanie nie wydawał się być przyjaznym typem i najchętniej zobaczyłaby go zamkniętego na cztery spusty w celi na najniższym piętrze wakandyjskiego więzienia, tuż obok Katriny van Horn, znanej również jako Man-Killer.

/Wystarczyło śledzić tylko aukcje i wkroczyć, kiedy książka wreszcie pojawi się na jednej z nich.

/Potarła kark, czując to nieprzyjemne, choć znajome mrowienie. Cipher dawał jej znać, że ktoś się zbliża, wykrywając odbezpieczenie drzwi.

/Okręciła się na krześle, nie wyłączając monitorów, w żaden sposób nie próbując ukryć tego, czym się zajmowała. Wiedziała, że nie jest to konieczne. Informacje i kody przewijały się przez ekrany z taką prędkością, że nawet ktoś taki jak jego wysokość T’Challa nie dałby rady ich odszyfrować. A nawet jeśli dałby radę, co mógłby jej zrobić? Spełniała przecież jego prośby. Wybrała tylko nieco okrężną drogę, która przyniesie korzyści także jej.

— Witam waszą wysokość! — Uniosła w jego stronę kubek z kawą. Niedoprawioną niczym od dobrych dwóch tygodni, należałoby dodać. — Właśnie skończyłam skan interfejsu.

/T’Challa splótł palce za plecami, stając u jej boku i przyjrzał jej się z uwagą. Nie chodziło o jej lekceważąca postawę, zdążył się już do niej przyzwyczaić, a jedynie o to, że spodziewał się… czegoś ważniejszego.

— Rozmawialiśmy już o tym. Informowanie mnie o każdym postępie zdecydowanie nie jest konieczne.

/Wskazała kubkiem  w jego stronę, ulewając przy tym kilka kropel kawy.

— Ten postęp to zdecydowanie coś innego. Gruby kaliber — wyjaśniła, odpychając się stopą od biurka. Okręciła się na krześle kolejny raz, odstawiając kawę na blat, i założyła rękawice do wizualizacji holograficznej, które automatycznie się włączyły. Kopnęła krzesło, odsuwając je na bok pomieszczenia i pstryknęła palcem, gasząc część świateł. — Kiedy zabrałam się za analizowanie próbki, którą dostarczył mi Ant-Man oraz odczytów, które udało mi się wyłapać, cała ta sprawa wydawała się być jasna. Jednak… Odczyty oraz wprowadzone dane były niemal identyczne z tymi z Nowego Jorku z 2012 roku. Jestem więc skłonna stwierdzić, że ktoś próbuje tutaj pukać do bardzo szczególnych drzwi. — Spojrzała na niego uważnie, przywołując wizualizację energii Tesseractu z Nowego Jorku oraz Moskwy. — Z jakiegoś powodu Hydra chce dotrzeć do tego, kto przysłał tutaj Lokiego oraz Ultrona…

— Ultrona? — przerwał jej i mimo pełnego spokoju, w jego głosie zabrzmiała nutka zdziwienia. — SI Starka?

/Jenn się zaśmiała, a jej śmiech przypominał ten, jakim dorosły może skwitować głoszone przez dziecko, bezsensowne teorie.

— Ultron to nie SI. I na pewno nie Stark go stworzył. — Spojrzała na niego z rozbawieniem. — To znacznie przewyższa jego umiejętności.

— Skąd ta teoria?

— To nie teoria. To fakty. Rozebrałam części robotów, które próbowały dotrzeć do waszych złóż, przebadałam interfejs… Zresztą, spójrz tylko. — Przywołała wizualizację resztek interfejsu jednego z robotów Ultrona, które udało jej się odratować. — To nie zwykłe SI. Połączenia przypominają neurony. One zdawały się myśleć, a ja… Nie mam na to żadnego wpływu. — Wzruszyła ramionami, wskazując w stronę wizualizacji. — Nie wiem czym tak naprawdę był Ultron, ale to nie sztuczna inteligencja, a jednym, co zrobił Tony Stark, było uwolnienie istoty, którą ktoś stamtąd — wskazała w górę — tutaj przysłał. A nie zrobił tego w pokojowych celach. Kto wysłał Lokiego na Ziemię? Kto dał mu berło z Kamieniem Nieskończoności tylko po to, żeby odbił dla niego inny Kamień i dostarczył oba z powrotem? Kto utracił Kamień Umysłu i Tesseract? Dlaczego ktoś miałby tak zaryzykować? — pytała, zmniejszając wizualizację i osuwając ją na bok.

— Chyba, że nie ryzykował — zauważył T’Challa. — Ponieważ miał plan „B”.

/Jenn znów się uśmiechnęła.

— A może nawet plan „C”.

/T’Challa ściągnął brwi.

— Vision?

/Jennifer kiwnęła głową, przyznając mu rację.

— Możliwe więc, że miał także plan „D”. Ultron nie zniszczył Ziemi ani jej obrońców, a ich interwencja udaremniła mu ewolucję. Choć część Ultrona nadal musi być w Visionie. Jednak nie tylko nim bym się martwiła. — Spojrzała na niego znacząco, mając nadzieję, że chwyci jej tok myślenia.

— Wanda Maximoff?

/Jenn pstryknęła palcami w jego stronę.

— Bingo. Jej moce pochodzą od Kamienia, w którym zamknięty był Ultron. — Wyświetliła jej kartę, którą wyciągnęła z danych Starka. —  Jak wiemy z papierów panny Maximoff, ona i jej brat kilka lat temu podjęli dobrowolną współpracę z Hydrą, która była w posiadaniu berła Lokiego. Działania jej i oraz jej brata doprowadziły do śmierci lub wycofania się z branży kilku kluczowych naukowców - w tym mojego ojca, pracującego wtedy nad Projektem Spitfire, jak zapewne wiesz, a także do śmierci wielu cywilów, strat materialnych w Johannesburgu i Sokovii, oraz do utraty poparcia dla działań Inicjatywy Avengers — mówiła, przewijając kolejne zdjęcia. — Apogeum jej działań przypada na maj, kiedy jej nieprzemyślana interwencja w Lagos dała władzom zielone światło na wprowadzenie Protokołu oraz doprowadziła do rozłamu Avengers, którzy to udaremnili atak Lokiego w 2012 roku. Przeszkoda została pokonana, plan „D” zakończył się sukcesem. — Wyrzuciła jej kartę do wirtualnego kosza, splatając ramiona na piersi.

/T’Challa zamilkł na dłuższą chwilę, zastanawiając się nad tym, co powiedziała Jennifer.

— To już tylko teoria — odezwał się po chwili.

— Każde odkrycie poprzedzone jest teorią, wasza wysokość — odpowiedziała. — Musisz jednak przyznać, że coś w tym jest. Podesłałam ci moje notatki. — Zamrugała, przesyłając dane. — Spokojnie, żadnych osobistych porachunków. Jedynie wyniki osobistej ciekawości. I geniuszu — dodała, nie siląc się na skromność.

— Zgaduję, że znalazłaś także jakieś rozwiązanie.

/Klasnęła.

— Czekałam aż o to zapytasz. Owszem, mam. Projeckt HEX.

— HEX?

— Human eXperimental. Część Projektu Spitfire. Zbroja potrafiąca się adaptować w zależności od otoczenia i umiejętności przeciwnika. Zdolna pokonać każdego nadczłowieka. Póki co — zaznaczyła — tylko ja mogę kontrolować ją zdalnie, w innym przypadku potrzebny jest pilot. Jednak właśnie pracuję nad… programem wspomagającym.

— Programem wspomagający? — Jego brew nieznaczenie się uniosła. — Sztuczną inteligencją? Zostały zakazane…

— Po incydencie w Sokovii — dokończyła za niego. — Wiem, co robię. Nikt nie wie tego lepiej ode mnie.

— Nie ośmielę się zaprzeczyć. — Uśmiechnął się. — Nie sposób jest jednak całkowicie wyzbyć się obawy. Chociaż…

— Wizja posiadania kilku takich ochroniarzy jest kusząca, prawda? W obecnej sytuacji nigdy nie można być pewnym tego, kto tak naprawdę jest twoim sojusznikiem.

/Uśmiechnęła się, widząc sposób, w jaki T’Challa na nią patrzy

/Wiedziała, że mało kto jej ufa, ale nie przejmowała się tym. Sama też by sobie nie ufała. Już nie.

— Słyszałam, że chcesz, żebym poleciała z tobą na kolejne spotkanie w sprawie Protokołu, Stark ma tam być, prawda? — zagadnęła, nie przejmując się tym, że właśnie przyznała się do podsłuchiwania króla. T’Challa skinął głową. — Mam wkraść się do systemu? Shakować jego zbroje? Olśnić go swoimi umiejętnościami?

/T’Challa zaśmiał się, kręcąc głową.

— Jeśli w opinii ciągnącej się za Anthonym Starkiem jest choć ziarno prawdy, nie musiałabyś nawet otwierać ust, by go olśnić, Jennifer.

/Jenn parsknęła. Cos w tym było.

— Chcę jedynie — kontynuował. — Żebyś w razie potrzeby służyła mi wsparciem.

/Pokiwała głową, doskonale wiedząc, co ma na myśli.

/Mrowienie na karku nasiliło się, gdy tylko pomyślała o przeczesaniu danych Starka.

***

/Oparła się o barierkę tarasu, mrużąc oczy. Musiała złapać chwilę wytchnienia.

/Zerknęła w bok, natrafiając na spojrzenie Bucky’ego Barnesa, siedzącego na tarasowej barierce w sposób, który kojarzył jej się z samobójcami lub bawiącymi się na drabinkach dziećmi. Siedział tyłem, odchylając się do tyłu pod tak dużym kątem, że musiał spoglądać na nią do góry nogami, trzymając papierosa w ustach.

— Tu nie można palić, wiesz?

/Podciągnął się, wracając do pozycji pionowej.

/Nie mogła nie zauważyć pękniętych naczynek w jego podkrążonych oczach.

/Jak śmierć.

— Nie bądź tak posępny. Uśmiechnij się.

/Spojrzał na nią jak na idiotkę, jednak drgnął i uśmiechnął się szeroko, choć część jego spojrzenia pozostała pusta. 

— Zgaś tego papierosa. Siebie nim nie zatrujesz, ale powietrze tak. — Spojrzała na niego wyczekująco. — Zgaś go— powtórzyła. — Proszę.

/To było proste. 

/Śledziła wzrokiem jego ruchy, patrząc jak gasi resztkę papierosa na środku swojej dłoni. Skrzywiła się, widząc powstały ślad. Wiedziała jednak, że szybko zniknie, i że James Barnes znosił gorsze rzeczy niż to.

/Tak, przekonanie go do tego było proste.

/Wiedziała, że potrafi być bardzo przekonująca, że jeśli odpowiednio się postara, Bucky Barnes nie będzie w stanie oprzeć się jej argumentom. Nie była w tym jeszcze idealna, wciąż stanowił dla niej niemałą zagadkę. Ale poćwiczy jeszcze nad tym, jest cierpliwa i ma wiele czasu. Może i wiedziała, że Cipher nie lubił takich typów jak Barnes, ale nie przejmowała się tym. Miała dziwne przeczucie, że naprawdę może go polubić. 

/Jak mogła go nie polubić, skoro wiedziała, że jest – będzie – w stanie zrobić dla niej wszystko? Nawet przekonać Rogersa do tego, by jej zaufał, dopuścił ją bliżej do siebie i Maximoff?

/Mrowienie na jej karku nasiliło się, miała wrażenie, że za moment jej skóra zacznie płonąć. 

/Cipherowi spodobał się ten pomysł.

***