#39 Bucky

***

24 maja 2016

/Zaciskam zęby i masuję skroń okrężnymi ruchami.

/Mam wrażenie, że głowa za chwilę mi eksploduje, tak bardzo upierdliwy jest ten ból. Staram się jednak choć udawać, że słucham tego, co Rogers ma do powiedzenia. Tak naprawdę nie potrafię się skupić, choćbym nie wiedzieć jak bardzo tego pragnął.

/Może znów mówi o czymś związanym z Protokołem? Często o tym mówi. Gęba czasem mu się nie zamyka. Momentami mam ochotę mu w tym pomóc. Najlepiej pięścią. Ale się hamuję. To dobrze. Chyba.

/Może więc znowu mówi o Protokole? Tylko po co? W czym niby miałbym pomóc?

/Staram się skupić na tym, co mówi, ale nie potrafię. Cholerna migrena. Ostatnio dręczą mnie coraz dłużej i coraz częściej. Może klimat mi nie służy? Nie ta strefa czasowa? Dorzucają mi coś do jedzenia? Cóż, coś w tym może być. W dwóch pierwszych opcjach, znaczy. Chociaż nie byłbym też jakoś szczególnie pewny co do odrzucenia ostatniej z nich.

/Unoszę nieznacznie głowę, kiedy na pokrywającej taras posadzce rozlega się miarowy stukot obcasów. Tak jak się spodziewałem, od razu dostrzegam moją ulubioną strażniczkę – Są strażniczkami? Agentkami? Ochroniarzami (Ochroniarkami?)? Zresztą, nie ważne – która najczęściej kręci się w pobliżu. Może przegrała jakiś zakład? Wyciągnęła najkrótszą słomkę?

/Najdziwniejsze w niej jest to, że mimo wygolonej, wytatuowanej głowy – i dość przerażającej aury, którą wokół siebie rozsiewała – wciąż prezentuje się wystarczająco elegancko, by niczym nie odbiegać od innych ludzi kręcących się w otoczeniu Pantery.

/Mrużę oczy i zasłaniam je dłonią przed wściekłym słońcem, przekrzywiając głowę w jej stronę, gdy staje obok nas.

— Król cię oczekuje — zaczyna tonem tak miłym, że aż włoski na karku mają ochotę stanąć mi dęba. — Doktor Swann jest już na miejscu.

/Pocieram szczękę dłonią i z trudem powstrzymuję się przed wymierzeniem sobie otrzeźwiającego policzka.

— Kto jest gdzie?

— Doktor Swann czeka — powtarza tym samym monotonnym tonem i odwraca się, by odejść. Spogląda jednak na mnie przez ramię i czeka. — A ty, Kapitanie Rogers — dodaje, widząc, jak Steve zgarnia rozłożone na stoliku papiery, chcąc ruszyć za mną i uroczą Amazonką. — Jesteś oczekiwany w skrzydle B. Ty i twoi przyjaciele macie gościa.

— Gościa? — pyta, wstając. Ściąga brwi, jakby zastanawiając się chwilę nad czymś. — Coś związanego z SHIELD?

/Kobieta – jej imię wypadło mi z głowy, ale było jakieś długie, pokręcone i zaczynające się na „N” – skina głową i kolejny raz spogląda na mnie.

— Rusz się lub sama cię ruszę.

/Powstrzymuję się przed przewróceniem oczami i wstaję, zapierając się ręką o oparcie jednego z foteli. Dzięki temu mam pewność, że się nie zachwieję.

/Ruszam za kobietą, rzucając jeszcze za siebie:

— Złapiesz mnie później, Rogers. Jak zawsze — dodaję już bardziej do siebie, niż do niego, kiedy szklane drzwi prowadzące na taras bezgłośnie się za mną zasuwają. Zerkam za siebie, natrafiając spojrzeniem na odprowadzającego nas wzrokiem Rogersa, który ruszył w stronę drugiego wejścia. — Dowiem się chociaż o co chodzi? — pytam, wbijając spojrzenie w plecy idącej przede mną kobiety.

— Dowiesz się na miejscu —kwituje, przystając przed jedną ze szklanych wind. Panel na ścianie rozsuwa się, a urocza Amazonka wstukuje kod na dotykowej klawiaturze, dotąd pod nim ukrytej. Nie staram się go nawet podpatrzeć, jest tu zbyt wiele zabezpieczeń, by coś mi to dało.

/Wchodzę do windy tuż za nią i opieram się plecami o szklaną ścianę. To, że nie muszę stale balansować ciałem, by utrzymać równowagę, jest ogromną ulgą.

/Unoszę rękę, przez chwilę zastanawiając się nad tym, czy pomasować bark, kark czy skroń. Ostatecznie wybieram jednak to ostanie, bo ból głowy jest naprawdę upierdliwy.

/Staram się nie myśleć o tym, czego może chcieć Pantera. Po co robić sobie złudną nadzieję?

/Kiedy drzwi windy się otwierają, duszę w sobie jęk i ponownie ruszam za Amazonką. Gdyby nie pieprzona migrena, skupianie się na utrzymaniu równowagi nie byłoby aż tak trudne. Zdążyłem się do tego przyzwyczaić i coraz częściej robię to w pełni automatycznie.

/Kobieta przystaje przed następnymi drzwiami, ale tym razem po wpisaniu kodu nie wchodzi do pomieszczenia, a odsuwa się na bok, skinięciem głowy każąc mi wejść do środka. Mijam ją, posyłając jej sztuczny uśmiech.

/Laboratorium jest przestronne, jasne, zapełnione nowoczesnymi sprzętami, których nazw w większości nawet nie znam. Nie mówiąc już o ich zastosowaniu. Zarówno wschodnia, jaki i południowa ściana są w całości przeszklone – i mogę być pewien, że te szyby są niemal nie do sforsowania – co pozwala zobaczyć otaczającą budynek dżunglę.

/Pantera pochyla się nad jednym ze stołów, nad którym wyświetlony jest hologram przedstawiający fragment dżungli i coś, co na pierwszy rzut oka kojarzy mi się z kopalnią. Na mój widok prostuje się i uśmiecha przyjaźnie, ruchem dłoni zmniejszając hologram i wykonuje gest, dzięki któremu wrzuca go z powrotem na zamontowany w stole ekran.

— Witam cię, Bucky — akcentuje wyraźnie moje imię, co zbywam parsknięciem. — Wybacz, że ściągnąłem cię tutaj bez wcześniejszego uprzedzenia, ale doktor Swann chciała spotkać się z tobą natychmiastowo. Była wręcz rozczarowana, że nie doszło do tego już na lądowisku. — Brzmi na rozbawionego, a ja lustruję wzrokiem pomieszczenie, starając się zorientować o kim, do diabła, mówi. Widząc to, T’Challa dodaje: — Zmiana strefy czasowej i długa podróż odbiły się jednak na jej organizmie i zmuszona była udać się… — przerywa, ponieważ drzwi rozsuwają się niemal bezgłośnie – niemal – a osoba, która wchodzi do pomieszczenia, wchodzi mu także w słowo:

— Po trochę kawy, której pan i władca tego przybytku nie był w stanie jej zagwarantować.

/Odwracam się, by przyjrzeć się kobiecie, która przerwała Panterze. Jest dość młoda, powiedzieć by można, że zdecydowanie zbyt młoda, jak na specjalistę, z którym konsultacja mogłaby mi cokolwiek dać. Ale nie można oceniać wieku ludzi po tym, na ile lat wyglądają. Coś o tym wiem.

/Oprócz tego zwracam uwagę na jej ciemnorude, niemal brązowe włosy, które związała w luźny kucyk. Dlaczego to zawsze są rude?

— Bucky, oto doktor Jennifer Swann — wyjaśnia Pantera. — Jej wiedza i umiejętności mogą okazać się niezastąpione w pracy nad próbą dezaktywacji twojego programowania. Jeszcze raz to powtórzę, ale jesteśmy bardzo wdzięczni za twoją pomoc, doktor Swann. Wiem, że w… obecnej sytuacji moja prośba o pomoc mogła wydać się dość niestosowna.

— Och, nie żartuj. Odkąd dowiedziałam się, że to praca Zoli, marzyłam o tym by dobrać mu się to głowy… — Unoszę brwi na dźwięk jej słów i odsuwam się o krok. Spogląda na mnie zakłopotana i dodaje: — Niech nie zrozumie mnie pan źle, panie Barnes. Nie miałam na myśli żadnej z tych rzeczy, o które pewnie w myślach mnie posądzasz. Jestem po prostu zafascynowana dziełami Arnima Zoli. Dokonał wielu znakomitych odkryć, a jego wynalazki wyprzedzały ówczesne czasy o całe dekady. Były co prawda bardzo wątpliwe moralnie, nie da się ukryć — kontynuuje, podchodząc do jednego z blatów. Ostawia na niego trzymany w dłoniach kubek kawy i przez chwilę wpatruje się w zamontowany w blacie ekran. — Jednak wciąż były genialne i fascynujące. Okiełznanie Tesseractu? To coś czego świat nie zdołał powtórzyć przez następne dziesięciolecia.

/Ból głowy staje się jeszcze trudniejszy do zniesienia przez jej paplaninę.

— Możemy nie rozmawiać o Zoli? — pytam przez zaciśnięte zęby i zaczynam masować skroń.

— Ależ oczywiście. Zdecydowanie nie z tego powodu byłeś tutaj potrzebny. — Pantera okrąża blat biurka i staje przy jednej z maszyn. — Będę musiał was opuścić, ale zostawiam cię w rękach doktor Swann. Mógłbym prosić cię jednak jeszcze o to, żebyś się tutaj położył?

/Szklana szyba rozsuwa się, a ja czuję narastającą w gardle gulę, która sprawia, że niemal nie mogę oddychać.  

/Nie dam rady tego zrobić. Zdołałem przetrwać jedną tomografię, ale tylko dlatego, że byłem w półprzytomny, a Steve stał kilka kroków dalej. Nie dam jednak zrobić tego ponownie. Nie dam się im tam wpakować.

/Pantera zdaje się dostrzegać moje rozedrganie, ponieważ wyłącza urządzenie.

— Możemy jednak wykorzystać wcześniejsze odczyty.

— Zdecydowanie. — Swann potakuje. — Przyjrzałam się im podczas podróży i nie zmieniłyby się jakoś znacząco przez tak krótki okres. Prosiłabym cię jednak, żebyś usiadł. — Wskazuje dłonią na jedno z krzeseł, a ja z ulgą robię to, o co prosiła. Staje naprzeciw i łapie moją brodę, żeby móc spojrzeć mi prosto w oczy — i w jej spojrzeniu jest coś takiego, jakby potrafiła prześwietlić człowieka na wylot — a potem przygląda się moim skroniom, przekręcając moją głowę. Marszczę brwi, zastanawiając się, co ona, u diabła, właśnie wyprawia. — Och, teraz już wszystko jest jasne. — Uśmiecha się, puszczając moją brodę. Odsuwa się i kieruje z powrotem blatu, na którym odstawiła kubek kawy. Którą powoli popija, nie kwapiąc się do żadnych wyjaśnień, więc spogląda pytająco najpierw na nią, a później na Panterę. — Cała sprawa z hasłami sprowadza się do szeregu sterowanych za pomocą komend głosowych nanoczipów wszczepionych do mózgu pana Barnesa w strategicznych miejscach. Są tak mikroskopijne, że nawet tak doskonały sprzęt, do jakiego ma dostęp Wakanda, miał problem z ich prawidłowym wykryciem i sklasyfikowaniem ich działania. Najpewniej pomylone zostały z czipami odpowiedzialnymi za działanie protezy. — Nad zamontowanym w szklanym blacie ekranem pojawia się holograficzny obraz przedstawiający mózgu. — To twój mózg, panie Barnes — wyjaśnia. — Przyciemnione obszary to te, które uległy uszkodzeniom. Hipokamp, ciało migdałowate, płat czołowy, kora przedczołowa — wymienia, a każdy z fragmentów po kolei się podświetla. — Nanooczipy znajdują się w sąsiedztwie każdego z tych obszarów. Tak samo jak koło prążkowia, móżdżka i kory ruchowej. Zostają aktywowane za sprawą haseł i wysyłają impuls o odpowiednio dużym… — przerwa, patrząc na mnie z uniesioną brwią, a potem wzdycha. — Wyjaśnić coś?

— Ta, moglibyście wyjaśnić o co tak naprawdę tu biega i czy dacie radę wyciągnąć to cholerstwo z mojej głowy?    

/Zerkam w stronę Swann, później przenoszę wzrok na Panterę, a później ponownie na Swann.

— To wymagałoby inwazyjnego zabiegu, który w twoim przypadku jest niewykonalny — wyjaśnia Pantera. — Taka operacja na w pełni świadomym pacjencie byłaby zbyt niebezpieczna. Szczególnie, że rozwiązałby to tylko sprawę haseł, nie wciąż działających resztek programowania immersyjnego, o których wspominałeś.

— Mogę jednak spróbować zmienić już istniejące programowanie. Zastąpić obecnie zaprogramowane hasła na inne. — Swann uśmiecha się pokrzepiająco. — To nie wymaga żadnych operacji, ani żadnego sprzętu. Wszystko mam tutaj — dodaje, żartobliwie pukając się w skroń. Widząc moje pytające spojrzenie, wyjaśnia: — Jestem technopatką. To coś jak telepatia, ale zamiast czytać myśli innych ludzi, porozumiewam się w ten sposób z otaczającymi nas cudami techniki.

/Kiwam głową, marszcząc brwi.

— Ale taka zmiana wciąż byłaby ryzykowna. Ktoś przypadkowo mógłby…

— Dlatego nie użylibyśmy istniejących słów, a ciągów znaków, których złamanie byłoby wręcz niemożliwe.

/Ponownie kiwam głową, starając się to wszystko przyswoić.

/Naprawdę mógłbym się od tego uwolnić? Muszę przyznać, że nie sądziłem, że będzie to kiedykolwiek możliwe. Nie już, nie tak szybko, nie zaraz. To… Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów.

— Kiedy… — Oblizuję wargi, ponieważ z wrażenia zaschło mi w ustach. — Kiedy mogłabyś to zrobić?

— Potrzebuję kilku dni, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik. Oczywiście wszystko z tobą uzgodnię, panie Barnes…

— Bucky.

— Oczywiście wszystko z tobą uzgodnię. Obiecuję, że postaram wyrobić się jak najszybciej. Nie będzie to też bolesne — zaznacza. — Przynajmniej tak sądzę, nigdy przedtem tego nie robiłam. Jesteś pierwszym takim przypadkiem, z którym mam do czynienia.

— Muszę was opuścić — wtrąca Pantera, splatając dłonie za plecami, i oddala się w stronę wyjścia. — Obowiązki niestety wzywają, ale mam wielką nadzieję, że doktor Swann zaprezentuje też inne owoce swojej pracy. Zgłaszaj do niej wszelkie obiekcje. — Unosi kąciki ust w uśmiechu, wychodząc z laboratorium.

— Inne owoce? — Unoszę brew, spoglądając w stronę zmieniającego się hologramu. W miejscu mózgu pojawia się obraz ludzkiego ramienia.

— Pracowałam też nad twoją protezą. Będzie zwinniejsza, bardziej dostosowana wagowo, o wiele wytrzymalsza. T’Challa obiecał udostępnić mi nieco vibranium. Nie będzie potrzeba go wiele, pokryjemy nim tylko zewnętrzną warstwę — mówi, gestem dłoni rozbierając hologram protezy na części. — Pokryjemy ją też syntetyczną skórą, żeby…

— Nie.

/Spogląda na mnie zdziwiona.

— Ramię nie będzie niczym skrępowane, a dzięki temu wyglądać będzie jak praw…

— Nie. T’Challa mówił, że mogę zgłosić obiekcje, więc to robię. Nie chcę, żeby proteza wyglądała jak prawdziwe ramię, bo i tak nigdy nim nie będzie. Chcę, żeby była jak poprzednia. Przynajmniej wtedy nie będę udawał bardziej ludzkiego, niż naprawdę jestem.

/Uśmiecham się gorzko, zawieszając wzrok na pustym rękawie białego swetra.

***