Astrid Löfgren

N, och, omegaverse. Czemu nie da się o tym zapomnieć?
Coś tak czuję, że gdyby taki ktoś istniał w rzeczywistości, całkiem sporo ludzi ostrzyłoby na niego pazurki w imię nauki.
Zatem jedynym ratunkiem byłoby to, że po ataku śmiechu nastąpiłby moment, w którym kontakt wzrokowy zostałby zerwany. Patrzyłabym sobie radośnie w ścianę albo okno i już po chwili wnętrze wypełniłoby się należytą powagą. Nie, z Samem to awykonalne. Ten facet to chodzący uśmiech nawet wtedy, gdy się nie uśmiecha.
No i dlatego najpierw potrzeba by było kilku spotkań „zapoznawczych”, jeśli już znalazłby się ktoś odpowiedni. To tak jak z nieśmiałymi dziećmi – zanim cokolwiek zaczniesz robić, budujesz zaufanie przez jakiś czas, a potem przechodzisz do konkretów. Nie… przecież jest Wandzia! Zapomniałam o Wandzi. Ona wszystko załatwi. 

/Internety nie pozwalają. Nie pozwalają zapomnieć o wielu rzeczach.

/Gdyby istniał, rozszarpaliby go chyba na strzępy, bo każdy chciałby uszczknąć trochę dla siebie i swojej kariery. Bucky to fascynujący przypadek medyczny przecież nie tylko ze względu na to, co siedzi mu w głowie, ale też przez wszystko to, co w niego wpompowano i wszczepiono. Już nie wspomnę o tym, że niejeden koncern chciałby położyć łapy na jego - zniszczonej już teraz - protezie.

/Czyżby Sam minął się z powołaniem i zamiast iść do wojska/zostać terapeutą/zostać Avengerem, powinien zostać komikiem?

/O tak, Wnada to wspaniały wybór. Pstryknięciem palców przywróci mu wszystkie wspomnienia i po problemie. A Bucky spędzi najbliższe tygodnie zamknięty w szafie i zwinięty w pozycji embrionalnej, prosząc, by to od niego zabrali.

Steve, ja tam bym uznała walkę z mąką, cukrem i klejącymi się jabłkami za heroiczny czyn. Te przekłamania, o ile można tak nazwać propagandowe twory, uważasz za coś, co nie powinno mieć nigdy miejsca?
I chyba kłopotem jest też to, że model szybko może zniknąć z pola widzenia. Próbowałeś naszkicować Bucka z ukrycia?

/Jakby nie patrzeć, jest to walka. Z głodem i zapotrzebowaniem na cukier. I o ile brak takich informacji całkowicie rozumiem, o tyle celowego pomijania niektórych bardziej znaczących faktów z mojego życia już nie do końca. Przypisywania mi zasługi innych ludzi nawet nie chcę zrozumieć. Bardzo delikatnie rzecz ujmując - to zwyczajnie niewłaściwe.

/Dzięki serum Erskine'a mam wręcz doskonałą pamięć, więc nie jest to tak wielki problem, jak mogłoby się wydawać. A jeśli chodzi o Bucky'ego to... Kilka razy próbowałem go szkicować, ale łapię się na tym, że w pewnym momencie zaczynam robić to z pamięci, tak jak kiedyś. A to trochę mija się z celem.

Bucky, hm, uwzięłam się, bo tak? Nie mam lepszego wytłumaczenia. I nie, nie masz za co przepraszać, nic złego nie zrobiłeś, nic złego nie powiedziałeś.
Dlaczego zgadujesz, że nic? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie biorę twojego zdania pod uwagę? I dlaczego taki układ miałby być niesprawiedliwy i pod jakim względem moje rozumowanie miałoby nie być logiczne?

/Skoro ponoć nic nie zrobiłem, to o co chodzi? A nie, po co pytam, przecież wiem wszystko i się domyślę. A skoro wszystko wiem, mogę sobie zgadywać, nieprawdaż? 

/Dlatego, że... A nieważne. Mam to gdzieś.