Astrid Löfgren

N, bo to socjopata przemieszany z borderline. Gdyby się go zapytać o podstawowe ludzkie pytania, na które większość jest w stanie odpowiedzieć, typu „Kim jestem? Co robię? Jaki mam cel?”, on pewnie miałby z tym wielki problem. Nic, tylko czekać aż zacznie grozić samobójstwem, kiedy Steve będzie chciał gdzieś wyjść z Sharon. Nie no, wiem, że przesadzam.
Kompas i cyfry kojarzą się ze współrzędnymi, ale to by było chyba zbyt banalne.
W takim razie robi się coraz poważniej.
Wiesz, zawsze możesz zrobić na przekór marvelowi i pomóc komuś zginąć naprawdę.

/On miałby wielki problem z odpowiedzią? No coś ty, odpowiedziałby od razu. A odpowiedź byłaby czymś w stylu "Kobieto, nie dręczże mnie!". I fakt, może nie posunąłby się do grożenia Steve'owi samobójstwem z tak błahego powodu, ale jestem skłonna stwierdzić, że byłby gotów użyć argumentów typu "Jasne, idź, baw się dobrze i zapomnij o mnie. Przecież to, że tutaj jestem, i że to wszystko przeżyłem, wcale nie jest twoją winą. Miłej zabawy, zostaw mnie samego...". 

/Wiesz, wszystko zależałby jeszcze od tego, gdzie prowadziłyby te współrzędne, i od tego, czy każdy z tatuaży jest taki sam, czy jednak każdy jest tylko wyrywkową wskazówką.

/Już pomogłam. I to nawet dwa razy! 

Sam, no to powiedz co tam u ciebie słychać? Jakieś nowości, czy stara bieda, jak to się mówi?

 Wszystko po staremu, tylko sceneria zmieniła się na ciemniejszą i zdecydowanie chłodniejszą. Ale myśląc optymistycznie, przynajmniej się nie nudzimy.

 

Steve, jest chętna do współpracy czy jakiś ograniczony kontakt z nią macie? 

 Budzi się i odpływa, więc najprawdopodobniej jest pod wpływem jakiś leków lub narkotyków. Ulokowaliśmy ją w jednej z cel adaptacyjnych i monitorujemy jej stan.

Bucky, o widzisz, zawsze mogę na ciebie liczyć. 

 Wiem. Nie musisz dziękować. To dla mnie przyjemność.