#44 Bucky

***

20 czerwca 2016

/Jeszcze rok temu liczbę Nieludzi można na świecie można by określić w dziesiątkach.

/Z czasem – przez niekompetencję SHIELD, jak się okazało – zaczęło się to zmieniać. Były ich setki, później tysiące. A teraz? Setki tysięcy rozsiane po świecie. Może to niewiele, jeśli przyrówna się do siedmiu miliardów ludzki na Ziemi, ale… I tak liczba jest ogromna. Zwłaszcza, że wciąż się zwiększa.

— Mutacja, której doświadczają Nieludzie, zmieniała się na przestrzeni wieków, to pewne — mówi Swann, zmieniając slajdy na zajmującym niemal całą ścianę ekranie. Robi to tylko za pomocą ruchu oczu, co można łatwo zaobserwować, gdy przyjrzy się jej twarzy. Jest widocznie skupiona, nieco niepewna w swoich słowach, jakby… nie do końca wiedziała na co tak naprawdę patrzy. — Nie jestem genetykiem — stwierdza, jakby na potwierdzenie moich myśli. — Nie z wykształcenia — zaznacza. — Więc obawiam się, że nie jestem osobą, której potrzebujesz, Kapitanie. — Uśmiecha się przepraszająco do Rogersa opierającego się o jeden z laboratoryjnych stołów. — Ale z informacji, które przesłali nam twoi przyjaciele z SHIELD, można jednak sporo wyczytać i zauważyć kilka zależności.

— To księgi, które udało im się zabrać z Zaświatów — wyjaśnia Steve, rozprostowując dotąd skrzyżowane na piersi ramiona. — Prowadziła je… — Ściąga brwi, najpewniej starając się przypomnieć sobie tę informację, więc go wyręczam:

— Jiaying. Pochrzanione imię, dlatego je zapamiętałem. — Wzruszam ramionami na widok jego zdziwionego spojrzenia, a potem wracam do skubania paznokciem jednej z łusek ramienia. Przypuszczał pewnie, że nie słucham niczego, co do mnie mówi. Cóż, nie będę ukrywał, w większości przypadków tak jest. Ale czasem aż tak bardzo nie mam czego ze sobą zrobić, że zaczynam go słuchać.

/Steve potakuje jeszcze głową, po czym kontynuuje:

— Od dziesięcioleci. Przed nią archiwum zajmował się ktoś inny. Spisywano wszystkich potencjalnych Nieludzi oraz tych, których dopuszczono do przemiany. — Swann kiwa głową na jego słowa, przyglądając się kolejnym slajdom ze zdjęciami pożółkyłch stron zapisanych pochyłym, drobnym pismem. A raczej chińskimi szlaczkami, które na całe szczęście zostały częściowo przetłumaczone przez SHIELD w przypisach. — Większość jednak już nie żyje.

— Hydra? — pytam, ponieważ to pierwsze, co przychodzi mi na myśl.

— Między innymi — potakuje Steve. — Za część zgonów odpowiedzialne jest także SHIELD. Swoje na sumieniu ma także dawne szefostwo ACTU...

— Czyli także Hydra — dopowiadam, podważając łuskę paznokciem. Teraz jest to trudniejsze niż przedtem.

 — Część zginęła w starciu z innymi Nieludźmi. Część… to sprawka doktora Garnera. A raczej Lasha — dodaje, zawieszając lekko głowę. — Część to po prostu sprawka rządu.

— Widzę, że SHIELD prowadziło o wiele obszerniejszy spis. — Swann wyświetla długą listę numerów na boku ekranu.

/Steve porusza się nieco niespokojnie, przyglądając się temu ze zdziwieniem.

— Nie… Naprawdę nie wiedziałem, że to także przysłali. Nawet nie sądziłem, że lista wciąż istnieje — mówi, a ja mam ochotę przewrócić oczami, bo Bóg mi świadkiem, że nie znam gorszego kłamcy.

/Swann uśmiecha się półgębkiem.

— Odpowiadając na twoje pytania, kapitanie Rogers – nie, nie przysłali. SHIELD nie ma już dostępu do uaktualnionej bazy danych, przejęło ją nowe ACTU. Ale zabezpieczenia nowego dyrektora nie stanowią dla mnie żadnego problemu. Po Anthonym Starku spodziewałam się nieco więcej — dodaje, przerzucając kolejne slajdy. — Nie spoglądaj na mnie w ten sposób, Kapitanie. To nie kradzież, to tylko… użyczenie danych.

— Jeśli wykryją kradzież, będą mogli nas namierzyć? — pytam, a po spojrzeniu Steve’a łatwo wnioskuję, że chciał spytać o to samo.

/Swann uśmiecha się niemal pobłażliwie.

— Powinnam poczuć się urażona, panie Barnes. Wyraźnie mnie nie doceniasz.

— Więc oznacza to nie, pani Swann?

— Panno. I tak, właśnie to oznacza. Możecie być spokojni, nie wykryją mojej drobnej pożyczki. Jestem tego pewna — dodaje, widząc, że chcę spytać o coś jeszcze. — Gdyby było inaczej,  nawet nie próbowałabym tego zrobić. Zbyt duże ryzyko — dopowiada, otwierając kolejne pozycje na liście. Nie znam żadnej z tych osób, ale nawet mimo tego – a może zwłaszcza? – liczba zarejestrowanych jest nieco… porażająca.

— Wznowiono pomysł "azylu" dla Nieludzi — mówi Steve, a ja z zaciekawieniem zerkam mu przez ramię. Azyl? Nie słyszałem o tym.

/Steve przejeżdża palcem po jednym z zamontowanych w blacie ekranów, zmieniając slajd na poprzedni. Pobieżnie przejeżdżam wzrokiem po tekście, wyłapując co ważniejsze informacje, a potem nie próbuję nawet powstrzymać prychnięcia.

— Serio? Ktokolwiek uwierzy w to, że dobroduszna Mateczka Rosja chce stworzyć azyl dla mutantów? Przecież to śmierdzi kantem na milę. Poza tym… — dodaję, wskazując palcem jedną z linijek tekstu. — Azyl we wschodniej Syberii? To jakieś delikatniejsze, bardziej poprawne politycznie określenie gułagu?

— Bucky…

— Ma trochę racji. — Swann wchodzi Steve’owi w słowo, a ten spogląda na nią nieco zdziwiony. — Po głębszym poznaniu, sprawa wygląda dość podejrzanie. W deklaracjach jest wiele nieścisłości, w większości zdają się wyglądać na obietnice bez pokrycia. Do tego Rosja wciąż odwleka podpisanie Protokołu.

— Zrozumiałe. Dzięki temu nikt nie będzie mógł legalnie wtargnąć na ich teren. Jeśli ktoś spróbuje, Matula się wkurzy.

— Z jakiego powodu chcą zgromadzić taką liczbę uzdolnionych na swoim terenie? — Steve marszczy brwi, przeglądając kolejne strony raportu. — To bardzo ryzykowne posunięcie.

— Wchodzimy w erę nowego wyścigu zbrojeń, Kapitanie — mówi Swann, pstryknięcie palców włączając ekrany na wschodniej ścianie, na których momentalnie zaczynają się przewijać kolejne listy. — Bezpieczeństwo cywilów nie jest najistotniejsze.

— To akurat się nie zmieniło — wtrącam.

— Ostatnio odbyło się posiedzenie, na którym rosyjski premier Dimitri Olshenko, Anton Petrov, Ellen King, generał Thaddeus Ross, oraz wysłanniczka ACTU - Erica Holstein, starali się wznowić dyskusje dotyczące utworzenia "azylu" na terenie Syberyjskiego Okręgu Federalnego — niemal recytuje Swann, a ja blednę na widok wyświetlonego przez nią zdjęcia.

/Znam tę kobietę.

/Mimo czarnych bez problemu rozpoznaję czerwonowłosą wiedźmę, na którą natknąłem się kilkukrotnie. Zdecydowanie nie były to miłe wspomnienia i nie powracam do tamtych chwil z radością, ale jej twarz utkwiła mi w pamięci niczym cierń. Niemal pewne jest też to, że maca palce w sprawach  Hydry. Niemal, ponieważ wciąż nie bardzo wiem, na ile można zaufać słowom Leo. Jednak nawet gdyby łgał, jest w niej coś takiego – znajomego – co nie pozwala mi wierzyć, by nie była zamieszana to bagno.

— Buck, wszystko dobrze?

/Steve zarówno brzmi, jaki i wygląda na nieco zaniepokojonego, ale zupełnie mu się nie dziwię. Zazwyczaj nie wyglądam i nie zachowują się jakbym miał zaraz zacząć trząść portkami na widok zdjęcia.

— Jak nazywa się ta kobieta? — zwracam się do Swann. — Ta w białej garsonce. — Kiwam głową w stronę zdjęcia.

— Erica Holstein. To agentka…

— Hydry — wchodzę jej w słowo. — Dam sobie urżnąć prawą rękę, że jest w Hydrze.

— Znasz ją? — pyta Steve, przyglądając mi się uważnie.

— Natknąłem się na nią raz lub dwa — odpowiadam nieco wymijająco. — Ale jestem pewien, że nie jest człowiekiem. Nie wiem, czy jest jednym z tych całych Nieludzi, ale pewne jest to, że ma moce.

— Wiesz jakie? — Wzrok Swann przeskakuje pomiędzy kolejnymi ekranami.

— Tak. Znaczy nie… Znaczy… nie do końca. Wiem, że potrafi… Namieszać ludziom w głowie. Skutecznie, ponoć dość trwale i na odległość. Lewitować różne przedmioty —wymieniam, przypominając sobie unoszącą się broń. — Chyba także teleportować.

— Czyli telepatia, telekineza, teleportacja, operowanie neuroelektrycznością — dopowiada Swann.

— Ta, coś w tym stylu. — Skinam głową, odwracając się w stronę Steve’a. — To trochę jak ta wasza…

— Jak Wanda? Mniej więcej. Ciężko dokładnie stwierdzić, jeśli nie można samemu tego porównać.

— Jak mogłam tego nie zauważyć? — mruczy do siebie Swann, wpatrując się w powiększone zdjęcie "Ericii Holstein", które wrzuciła do programu wykrywającego twarze. — Do diabła, jak ACTU mogło tego nie wykryć? SHIELD? Stark? Wszystkie fałszywki są doskonale podrobione, ale da się do tego dojść.

— Dojść do czego? — dopytuję, nie bardzo wiedząc, do czego konkretnie dąży.

— Erica Holstein to jedna z jej fałszywych tożsamości. Kolejna na przełomie ponad sześćdziesięciu lat.

— Sześćdziesięciu lat? — Steve krzyżuje ramiona na piersi, przyglądając się zdjęciu z rosnącym niedowierzeniem. — Czyli jest także nieśmiertelna?

— To zbyt duże słowo  — odpowiada Swann. — Najpewniej po prostu wolniej się starzeje, jak wy. — Spogląda na nas. — W danych Hydry, które zostały przesłane do sieci, oraz w tych, do których udało mi się dotrzeć przez serwery SHIELD, nie udało mi się znaleźć wiele, ale udało mi się dotrzeć także do kliku – do tej pory – zaszyfrowanych dokumentów. W pewnym sensie miałeś sporo racji. — Zerka na mnie. — Jest w Hydrze. Nie jest jednak agentką.

— To wolontariuszka? — pytam, ale Swann chyba nie do końca wie o co mi chodzi.

— To jedna z nowych głów Hydry. Choć określenie "nowa" nie do końca tutaj pasuje. Działa w niej od dekad.

— Pewnie zwerbował ją jeszcze sam Zola — wtrąca Steve.

— Mylisz się, Kapitanie. Teoretycznie zwerbował ją sam Red Skull. Jeśli można to tak nazwać.

— Coraz mniej mi się to wszystko podoba —kwituję, zaczesując włosy do tyłu. — Jeszcze jakieś wieści, które popsują nam dzień?

— To jego córka.

/Marszczę brwi.

— Kogo? Zoli? Powiedz, że Zoli — dodaję, widząc jej spojrzenie.

— Schmidta. To Sinthea Shmidt.

/Spoglądam na Steve’a, ciekawy jego reakcji.

/Zaciśnięta szczęka, zbielałe kłykcie przyciśniętej do brody pięści, napięte mięśnie. Wyraźnie zdenerwowanie.

— Cóż, wszystkiego najlepszego Steve. Musisz przyznać, tego się nie spodziewałeś.

/Dźgam go łokciem w bok, ale spojrzenie, które mi posyła, sprawia, że odechciewa mi się żartów.

— Racja, Cap, mamy przejebane.

***