Astrid Löfgren

N, to nie nowy sposób, to desperacja. Ale wierzę, że ktoś by mu pomógł utrzymać papierosa w pyszczku.
Ameryka jest najwspanialsza. Mam to.

/Patrząc na to, że w drużynie miałby ważkę/motyla/biedronkę, mrówkę, psa, sokoła i orła, byłoby ciężko. 

/Dobrze. Zapisz to sobie tak z dwieście razy, żeby dobrze to zapamiętać, i będziesz gotowa na Infinity War.

Steve, ale chyba nie żałujesz, że poddałeś się projektowi?
Nie, nie zabrzmiało źle.

/Gdyby nie serum, mógłbym nie przeżyć zimy w czterdziestym trzecim, bo te zawsze były dla mnie ciężkie, a wtedy pierwszy raz od dawna nie byłoby Bucky'ego, który mnie wręcz niańczył, więc nie, nie żałuję. Choć przez serum w moim DNA, nie tylko tarcza i reszta mojego uzbrojenia stały się własnością rządu, ale też moje ciało. Tylko ze złożeniem jego mógłby być problem, więc zapewne dlatego Ross się o to nie upomniał w Berlinie. To zupełnie nie jest śmieszne, ale za to tak absurdalne, że mnie śmieszy.

Bucky, wcale nie muszę.

/Ta, ta, łapię. Ty obrażasz mnie, ja obrażam ciebie, a potem wracamy do punktu wyjścia, czyli milusiej gadki, żeby powtórzyć to jeszcze tak z pierdyliard razy plus jeden. Schemat zawsze jest taki sam, nieważne kogo się tyczy.

/Och, no i nie, nie kłamałem. Ale wolałem wmówić tobie i sobie, że tak.