#50 (Wanda) + informacja

N: Jak zapewne widać, ta notka zatytułowana jest „#50”, nie „#50 Bucky” i nie bez powodu. Zupełnie inna narracja, można powiedzieć, że chcę sprawdzić czy ten sposób pisania notek by się przyjął.

***

15 sierpnia 2016

/Kiedy kurz i pył opadły, a resztki czerwonej mgły powróciły do rąk Wandy, czas na moment zdawał się zatrzymać. Nie słychać już było dźwięków alarmów, wybuchów czy walących się ścian fabryki.

/Zareagowała instynktownie, mając w głowie wspomnienia z Lagos.

/Sama nie wiedziała jak udało jej się wyssać wybuch, całą jego moc i trawiące budynek płomienie. Wyssać je, wznieść wysoko, ponad to i zdusić do cna, zniszczyć.

/Nie udało jej się jednak zapobiec zawaleniu budynku. Nie zdążyła i nawet gdyby...

/Wanda zerknęła na lądującego obok Sama, starając się powstrzymać drżenie warg.

/Żadne z nich niczego nie mówiło, stali tylko ramię w ramię, wpatrzeni w zapadające się stosy gruzu, w ruiny fabryki, puste szkielety i pozostałości ścian.

/Wanda wiedziała, że gdyby nie jej przeczucie, które wywabiło ją na powierzchnie, które kazało jej sprawdzić teren wokół fabryki, nie zdążyłaby zrobić niczego, a wybuch zabiłby ich wszystkich, doszczętnie strawiłby wszystko wokół.

/Powinna być z siebie dumna. Steve byłby z niej dumny. Tym razem udało jej się zdusić wybuch niemal w zarodku.

/Ale nie potrafiła.

/Sam odezwał się pierwszy:

— Jak to się stało? — wykrztusił.

/Chciałaby mu odpowiedzieć, ale sama nie zna odpowiedzi.

/Spróbowała się skupić, odnaleźć jakiś umysł, ale jedyne, co udało jej się ujrzeć, to krew, ból i cieniste postacie czołgające się w jej stronę, spomiędzy gruzu i ognia, szyderczy uśmiech w błękitnym blasku. Zamrugała szybko, odrzucając od siebie ten obraz, a postać i uśmiech zniknęły jak czerwony dym rozwiany na wietrze.

/Powiedziała więc tylko:

— Nie wiem. Straciłam kontakt jakiś czas temu — dodała.

/Wanda zmrużyła oczy, wyczuwając coś na jednym z betonowych bloków.

— Musimy… — zaczął, ale przerwał, kiedy wyczute przez Wandę coś znalazło się na stabilnym gruncie i powiększyło się. — Scott! — krzyknął, ruszając w jego stronę, a Wanda bez chwili namysłu pobiegła za nim.

/Scott Lang opadł ciężko na ziemię, ściągając hełm i odrzucając go obok. Oddychał ciężko, ścierając brudną rękawicą cieknącą po czole stróżkę krwi.

— Scott, co tam się stało?! — Wanda z trudem powstrzymała się przed potrząśnięciem nim.

— Nic mi nie jest, spokojnie. Nic mi nie jest, nie musicie się martwić. — Uniósł dłonie, krzywiąc się na dźwięk własnego głosu. — Wszystko… wybuchło — stwierdził.

— To wiem. — Sam kucnął obok. — Wiesz dlaczego? I czy…

/I czy ktoś jeszcze przeżył? Zawisło między nimi, niewypowiedziane.

— Mieli tam… — oblizał wargi. — Generatory zasilały jakiś portal. Wspomagały cząstki Tesr… Tese…

— Tesseraktu? — dokończyła za niego Wanda.

/Jak to możliwe? Vis mówił jej przecież, że Tesserakt – kosmiczny przedmiot powiązany jakoś z jego kamieniem, nie jest już na Ziemi, że zabrano go zaraz po ataku na Nowy Jork.

— Tak, chyba tak. Chcieli kogoś sprowadzić, ale generatory nie wytrzymały, nastąpiło przeciążenie i… — mówił tak szybko, że ledwo go rozumieli.

/Wanda czuła, że nie mówił im wszystkiego.

/Wiedziała, że nie chciano, by to robiła, ale skupiła się na jego umyśle, szukając przyczyn, powodów eksplozji.

/Kiedy udało jej się ją odnaleźć, zobaczyć jego oczami, niemal poczuć, nie mogła opanować krzyku.

/Gdzieś w innej części zawalonej fabryki coś się osunęło, runęło, a odgłos kamieni uderzających o kamienie rozniósł się echem, dawno nie przerażając tak jak teraz. Wanda zasłoniła usta dłonią, siadając.

/Najpierw rodzice, potem Pietro, jej najukochańszy Pietro, a teraz jeszcze Clint. Clint, który w nią uwierzył, który wprowadził ją do swojej rodziny, który zaprosił ją na święta do swojego domu i pozwolił trzymać małego Nathaniela na kolanach, który kupił jej wtedy gruby, czerwony sweter, który trzymał na lodówce jej zdjęcie z Lilą, który…

— Wanda…

/Ziemia wokół niej zawibrowała.

— Wanda! — Sam ścisnął jej ramię. — Uspokój się. — Uścisk zelżał i zmienił się w równomierne, delikatne gładzenie. — Wiem, że to dla ciebie trudne, ale wciąż jest nadzieja, że… Wciąż jest nadzieja, że Steve i Bucky mogą żyć. Nie są zwykłymi ludźmi, mogą przeżyć wiele, więc jeśli się pośpieszymy i nie naruszymy osuwiska, jest nadzieja.

/Wanda zacisnęła dłonie w pięści, czerwone smugi wyślizgiwały się spomiędzy jej palców, pięły się w górę rąk, otaczały nadgarstki, ale pokiwała głową.

/Wzięła głęboki oddech i podniosła się, obracając plecami do mężczyzn, spoglądają wprost w ruinę.

— Jeśli chodzi o Barnesa… — zaczął Scott, masując skroń. — Wyciągnął mnie stamtąd, właściwie to trzymał mnie w garści. — Oparł przedramiona na kolanach, wyglądając na wyczerpanego. — Gość jest szybki — mówił, a Wanda mimowolnie pomyślała, że choć jest szybki, nie mógłby równać się z Pietro. Nikt nie był tak szybki jak jej Pietro… — Ale to niewiele dało, mieliśmy zbyt mało czasu…

— Do rzeczy, Lang — popędził go Sam. Gdyby nie okoliczności, Wanda byłaby tym zdziwiona. Sam miał anielską cierpliwość, zawsze był gotów wysłuchać każdego. Ale teraz tracili czas.

— Przygniotło go. Znaczy, nie do końca — mówił, płatając się i blednąc. Przyłożył ręce do torsu – jedną na środku mostka, drugą w okolice lewego barku. — Żelazne części konstrukcji go…

Sam sapnął ciężko „Boże”, zakrywając oczy dłonią.

— Ale to dobrze! — sprostował Lang, na co Wanda spojrzała na niego z szokiem. Nie przepadała za Barnesem i to z wyczuwalną znajomością, ale nie zdobyłaby się na tak radosną reakcję. — Dzięki temu gruz nas nie przygniótł.

/Wanda pokręciła głową, nie podzielając choć krzty tego entuzjazmu.

— Dzięki temu wykrwawi się, nim uda nam się przekopać choć cześć tego gruzu.

— Niekoniecznie. — Sam przejechał dłonią po włosach i wstał, pomagając podnieść się także Scottowi. — Lang, byłbyś w stanie trafić z powrotem w tamto miejsce? — spytał, a gdy ten potaknął, pochylając się po hełm, kontynuował: — Ant-Man zmniejszy się i dotrze do Barnesa — wymieniał. — Gdy tylko doprowadzisz tam Wandę, która usunie gruz, od razu ruszasz szukać Steve’a. Jasne? — nie prosił, a wydał rozkaz, wiedząc, że teraz tego potrzebują.

/Wanda skupiła się na umyśle Scotta, i gdy tylko poczuła znajome mrowienie w palcach, zbliżyła się do niego na tyle, by móc wejść do jego głowy, nawiązać koniunkcję. Nie robiła tego często, ale stracili już zbyt wiele czasu, by mogła się zawahać.

/Scott potrząsnął głową, nim założył hełm. Wziął głęboki wdech, podszedł na skraj osuwiska i zmniejszył się, by wślizgnąć się w szczelinę pomiędzy dwoma odłamkami gruzu.

/Nawet kiedy Wanda straciła go już z oczu, wciąż doskonale go widziała, spoglądała na świat jego oczyma, pokonywała drogę razem z nim. Wszystko, co widziała, błyszczało czerwienią. Ociekało nią.

/Czuła jego zmęczenie, jego determinacje, słyszała ciężki oddech i osuwający się gruz.

/Z tej części fabryki nie zostało wiele.

— Odzyskałem łączność. — Słyszała głos Sama gdzieś za plecami, ale skupiała się tylko na wyrywkach jego wypowiedzi, nie mogąc pozwolić sobie na rozproszenie się.

/Swann zadba o to, by maskować incydent tak długo, jak będzie w stanie.

/Swann już leci, składa raport T’Challi o tym, co się wydarzyło.

/Wanda starała się wyrzucić sprzed oczu obraz przygniecionych ciał, obraz spalenizny, który kazał myśleć jej o Clincie, o tym, co powiedzą jego rodzinie, co… Nie. Nie może się rozproszyć. Nie może zawieść, nie znowu.

/Wciągnęła z sykiem powietrze, gdy oczami Scotta udało jej się dojrzeć zabrudzoną krwią i oblepioną pyłem twarz Barnesa, a później resztę jego ciała. Widziała już wiele ciał, obrazy z Sokovii, Johannesburga, z Lagos wciąż ją nawiedzały, ale nadal nie potrafiła się do tego przyzwyczaić, podejść obojętnie i coraz częściej myślała, że już nigdy tak się nie stanie.

/A bezwładne, zakrwawione – ale nie krwawiące – ciało kogoś, kto mimo, że nie był jej bliski, był jej znany, w otoczeniu kogo żyła przez kilka miesięcy, kogo poznała oczami Steve’a… Wanda chciała zamknąć oczy, odwrócić wzrok, ale nie należał on do niej. Patrzyła więc na nieruchomą twarz, na grube pręty wystające z klatki piersiowej, na przygniecione nogi, na…

/Jak ktoś mógł przeżyć coś takiego?

/Znała część jego historii, wiedziała, że przeżył rzeczy, których nie miał prawa przeżyć, ale i tak była wręcz pewna, że spod gruzu uda jej się wydobyć trupa.

/To nie może się stać. Steve tego nie przeżyje. O ile wciąż żyje pojawiło się gdzieś z tyłu jej głowy.

/Jej dolna warga zaczęła drżeć, wizja zaczęła się rozmazywać, gdy panika powoli zaczęła przejmować nad nią kontrolę.

/Co zrobią, jeśli…?

— Wanda…

/Dotyk Sama był uspokajający.

/Wypuściła drżący oddech, zmusiła się do uspokojenia i spojrzała na Sama. Perspektywy mieszały się, obrazy, które dostrzegała oczami Scotta i własnymi przenikały się, choć wciąż proste były do odróżnienia.

/Wszystko, co dostrzegała oczami Scotta, promieniało czerwienią.

— Boję się go ruszyć — powiedziała. — Jeśli wciąż żyje… Mogę go zabić.

/Uniosła dłoń do jego skroni, a jej palce drgnęły, gdy pozwoliła mu zobaczyć to, co sama widzi. /

/Widziała, jak ciężko przełyka, jak blednie.

/Wiedziała, że dla niego Barnes był ważniejszy. Przeorganizował swoje życie, poświęcił dla niego wiele, dwa lata życia, gdy tak naprawdę nawet jeszcze go nie znał.

/Otrząsnął się, a gdy z jego oczu zniknęła czerwień, powiedział:

— Nie damy mu zmarnować tych lat, które mu poświeciliśmy, i umrzeć tutaj — postanowił, uśmiechając się przygaszonym uśmiechem. — Dasz radę Wanda. Wyciągniesz go stamtąd.

/Spojrzała na niego niepewnie, ale wyciągnęła przed siebie dłonie.

/Poczuła gruz, nie dotykając go. Każdy, nawet najmniejszy odłamek.

/Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i zaczęła unosić gruz, starannie dobierając fragmenty, powstrzymując powstające osuwiska.

/Sam odezwał się po chwili milczenia:

— Co… Co ze Steve’m?

— Scott go szuka — powiedziała, starając się wejść do umysłu Barnesa, upewnić się czy żyje. Bezskutecznie. — Znajdzie go — zapewniła.

/Poczuła wiatr na plecach, powietrze wzburzone przez Jeta, targające jej włosami, wzbijające kurz i pył.

— Znajdziemy go — powtórzyła. — Scott jest blisko. Czuję to.

/Jej serce załomotało, rozczapierzone, rozgrzane czerwienią palce zadrgały.

/Przez ułamek sekundy zobaczyła świat spod drgającej powieki Bucky’ego.

/Wpuścił ją.

***

N: Ogłoszenie pierwsze, a raczej pytanie brzmi: Jaka forma notek ma pojawiać się na blogu – pierwszoosobowa czy trzecioosobowa? Tylko z perspektywy Bucky’ego, czy przeskakująca pomiędzy postaciami?

A teraz ogłoszenie:

W dniach 15-21.08 postaciami dostępnymi na blogu są Wanda Maximoff aka Scarlet Witch, Sam Wilson aka Falcon i Scott Lang aka Ant-Man!

+ Co sądzicie o zmianie bloga na Ask Team Cap?