Astrid Löfgren

Trochę się zgrywam. Takie fantazjowanie to totalna strata czasu, jeśli chodzi o zupełnie obcych mi ludzi.
Dobrze to o tobie świadczy, bo naprawdę mogłoby się wydawać, że najchętniej obrzuciłbyś go błotem po tym wszystkim.
Może nie wiem, ale to sobie wyobrażam. Bycie niemal ideałem to także ogromna presja i niekończące się spełnianie oczekiwań innych, nie zawsze zgodne z własnymi przekonaniami czy chęcią. Mając skazy udowadnia się za to, że jest się tylko człowiekiem, a popełnianie błędów jest przecież rzeczą ludzką. W tym tkwi naturalność. Zgadzam się w stu procentach. Kłamstwo towarzyszące życiu to ładna, ale brudna otoczka.

 Jasne, zgrywasz się. Po prostu przyznaj, że nie możesz wyrzucić mnie z głowy. To zrozumiałe.

 Jestem dupkiem, to już ustaliliśmy dawno temu, ale jak już mówiłem- mam granicę i wiem, że nie chcę przekraczać niektórych z nich. Mogę narzekać, obarczać go winą, oczerniać, wyklinać i co tylko jeszcze dusza zapragnie, ale nie zmieni to tego, że część tych rzeczy zrobił także lub tylko dla mnie. Steve bywał czasem patriotyczny do przysłowiowego porzygania i naprawdę nie szło na niego patrzeć, ale jednak pod tą wyidealizowaną maską nadal był moim przyjacielem. O tym nie zapomniałem. A raczej powinienem powiedzieć, że przypomniałem to sobie i nie zapomnę tego ponownie.

 By zostać ideałem, zwyczajnie musisz nauczyć się bycia kimś, kim tak naprawdę nie jesteś. Robisz to, czego chcą inni- chodzisz, mówisz, gestykulujesz, uśmiechasz się. Robisz za kukłę, której skazy przykrywane są przez kolejne warstwy fałszu. Ale zawsze, prędzej lub później, przyjdzie taki dzień, w którym maska zacznie pękać i człowiek zada sobie pytanie Kim tak naprawdę, kurwa, jestem? Zawsze.