#57

N: Oprócz wprowadzenia Hope niewiele tak naprawdę się dzieję, ale od następnej notki zacznie się już akcja, słowo.

***

24 października 2016

/Bucky nawet nie starał się ukryć zdziwienia, kiedy Steve powierzył mu stery. Jasne, wiedział, że tak naprawdę tylko on i Steve mieli większą wprawę w pilotowaniu Jeta, i że najpewniej był w tym lepszy od Rogersa – musiał być – ale i tak nieco go to zdziwiło. Zwłaszcza, że po czasie pozostawił go samego za sterami, przejmując rolę nawigatora.

/Jet był niewykrywalny, Swann o to zadbała, jednak nawet pomimo tego zdecydowali się zrezygnować z wszelkiej elektronicznej pomocy, która została w nim zamontowano, w tym z wspomagającego autopilota czy systemu naprowadzającego. Pozostawili jedynie system maskowania, bez którego nie udałoby im się pozostać niezauważonymi. Poza tym wystarczył im podręczny GPS, na który Steve zerkał od czasu do czasu. Miał doskonałą pamięć, świetną orientację, więc nie byli zdani na łaskę systemu naprowadzającego Jeta. Gdyby tylko się uprali, dotarliby do wskazanego miejsca bez żadnych technologicznych ułatwień, jedynie ze starą mapą i kompasem. Jasne, zajęłoby im to o wiele więcej czasu i nie byłoby łatwym zadaniem, jednak byli na tyle upartą parą skurczybków, że daliby radę tylko po to, by utrzeć nosa wszystkim wokół.

 — Widzę prześwit jakieś dwie mile stąd. — Bucky zerknął za siebie, spoglądając na Steve’a siedzącego kilka stóp, dalej na jednym z foteli pasażera. Ledwo świtało, wyruszyli w środku nocy, więc Sam i Scott ucięli sobie drzemkę na tyłach Jeta, a Wanda już jakiś czas temu przysnęła na jednym z foteli, zwijając się w kłębek. — Powinniśmy dać znać, nie wykryją nas — dodał, patrząc przed siebie.

/Steve pokiwał głową, chwytając komunikator. Nie używali żadnych tajnych kodów, szeregów zabezpieczających cyfr czy wyrwanych  z kontekstu słów. Wystarczyła jedynie zabezpieczona, prywatna linia i znajome głosy.

/Dziwiło go to, że nie dostrzegał bazy. A przynajmniej jej nadziemnej części, która do końca dwudziestego wieku oficjalnie służyła za wojskowe magazyny. Jej podziemna część zaczęła powstawać już pod koniec czterdziestego piątego, ale prace trwały aż do lat dziewięćdziesiątych, kiedy kompleks został zamknięty. Wiedział, że najniższy z poziomów przez lata służył za więzienie, w którym SSR a potem SHIELD przetrzymywało i przesłuchiwało zbrodniarzy wojennych, związanych głównie z Hydrą. Fakt, że kompleks został zamknięty na rozkaz Pierce’a, w ogóle go nie dziwił. To, że kilku więźniów zostało zwolnionych, także.

/Nacisnął włącznik komunikatora i zbliżył go do ust, mówiąc:

— Zbliżamy się do celu. Prosimy o dalsze instrukcje. Powtarzam, prosimy o dalsze instrukcje.

/„Ponieważ nie wiemy, gdzie, do cholery, mamy lecieć” – pomyślał Bucky, okrążając prześwit, by zrzucić prędkość.

— Kierujcie się na wschód, otwieramy wlot do hangaru. Nie dacie rady go przeoczyć.

/Jak na potwierdzenie słów Sharon, fragment skał – najprawdopodobniej sztucznych – na zboczu jednego ze wzgórz rozsunął się, ukazując potężne, metalowe drzwi hangarowe. Bucky wrzucił dolny napęd, stabilizując lot, czekając aż główna i zabezpieczająca brama rozsuną się, pozwalając mu na wlot do hangaru.

— Schodzimy — rzucił jeszcze, patrząc jak Bucky nakierowuje Jeta w stronę hangaru.

— Byle szybko, mam szefa na linii, Steve. Ma do ciebie sprawę.

/Bucky zaśmiał się, rzucając pod nosem komentarz o dywaniku u dyrektora, i gładko wleciał do hangaru, wykonując zwrot o dziewięćdziesiąt stopni przed wylądowaniem na samym środku ogromnego pomieszczenia. Wlot do hangaru zasunął się tuż za nimi.

/Bucky zrzucił maskowanie i wyłączył silnik, włączając system chłodniczy, okręcając się na fotelu pilota. Nie przejmował się zapinaniem pasów, wiedząc, że jeśli doszłoby do kraksy, że jeśli ktoś by ich zestrzelił, pasy i tak by mu nie pomogły. Nie byłoby czego z niego zbierać. Po co więc ograniczać sobie ruchy?

/Steve wstał, kierując się na tyły Jeta, przystając jedynie na moment, by delikatnie dotknąć podciągniętego pod brodę kolana Wandy. Ta zadrgała, wybudzając się ze snu i spojrzała na niego zaspanym, zaczerwienionym wzrokiem, zanim nie wymruczała „Już?” i nie zaczęła podnosić się z fotela.

/Bucky, który minął ich bez słowa, obszedł się z Samem o wiele mniej delikatnie, zwyczajnie uderzając w niego niechcący kolanem, przy sięganiu po jedną ze swoich broni. Steve może ufał i wierzył Carter, ale to nie znaczyło, że Bucky od razu musiał podchodzić do tego tak samo. Nie, wychodził raczej z założenia, że ubezpieczony zawsze przezorny, i że zawsze lepiej jest mieć przy sobie naładowaną broń. I kilka innych zabawek w zapasie. W końcu nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać.

/Sam przejechał dłonią po twarzy i mruknął:

— Naprawdę kiedyś ci oddam, Barnes. I znajdę sposób, żebyś to odczuł. — Wskazał palcem w jego stronę.

/Bucky zbył go krótkim śmiechem, rzucając jeszcze za siebie „Powodzenia!”, naciskają przycisk opuszczający rampę Jeta. Pochylił się jeszcze nad wciąż śpiącym Scottem – poważnie, gościa nie wybudziłby pewnie nawet wystrzał z armaty tuż koło jego głowy – i kilkukrotnie dźgnął go w ramię lufą swojego M249, z nutą rozbawienia obserwując, jak ten podrywa się do pozycji siedzącej, machając rękami na boki.

— Uważaj, Tic Tac. Jeszcze kogoś znokautujesz. — Sam uśmiechnął się półgębkiem, klepiąc ramię Bucky’ego z całą swoją siłą włożoną w cios. Ten w odpowiedzi uniósł tylko brew, spoglądając na niego wzrokiem mówiącym „Poważnie? To wszystko?” i odszedł, wyrównując korku z wychodzącym z Jeta Steve’m, i odbezpieczając broń. A raczej wyprzedził go o dwa kroki, chcąc przyjąć na siebie potencjalny atak.

/Najpierw przeczesał wzrokiem żelazne antresole prowadzące na wyższe piętro, na duże okna i dwie pary drzwi na piętrze i trzy party na parterze, pod antresolą. Na długie, ciągnące się pod dachem, betonowe belki, na sklepienia będące doskonałym miejscem dla snajpera. Dopiero potem przeniósł wzrok na stojące przed nim kobiety, wiedząc, że ułamki sekund, które przeznaczył na rozejrzenie się, nie wystarczyłyby im na pociągnięcie za spust. Zdążyłby je ubiec i przestrzelić im czaszki, zanim zdążyłyby choć mrugnąć.

/Steve minął go, uspakajająco poklepując jego ramię, i uśmiechnął się przyjaźnie. A Bucky miał ochotę przewrócić oczami na nagłą sztywność, która wkradła się w jego ruchy, bo, na Boga, zapowiadało się na kolejny żenujący teatrzyk z udziałem Rogersa, który próbuje rozmawiać z kobietą, która mu się podoba. I to był jeden z tych momentów, w których Bucky żałował, że nikt nie wymyślił instrukcji obsługi płci pięknej. To byłby doskonały prezent dla Steve’a, który ukróciłby cierpienia ich wszystkich.

— Sharon. — Bucky parsknął na jego słowa, ale Steve go zignorował. — Panno Pym.

/Wysoka szatynka stojąca obok Sharon Carter, uśmiechnęła się, zaczesując za ucho kosmyk sięgających brody, ściętych na ukos włosów.

— Panno van Dyne — poprawiła, ściskając jego wyciągniętą dłoń. — Czy mógłbyś, Kapitanie… — Spojrzała znacząco na Bucky’ego.

/Steve spojrzał przepraszająco najpierw na Hope, a potem na milczącą Sharon, by kiwnąć głową w stronę Bucky’ego, wciąż ściskającego odbezpieczoną broń, dziwnie nakierowaną w stronę Sharon.

— Bucky proszę. — Posłał mu wymowne spojrzenie, na co ten przewrócił oczami, ale zabezpieczył broń, przewieszając ją sobie przez ramię. — To także dopiszę do listy.

/Sharon uśmiechnęła się, unosząc dłonie, by pokazać Bucky’emu, że jest bezbronna.

— Nie mam mu tego za złe, Steve.

/Bucky parsknął.

— Nie możesz. Kopnęłaś mnie w twarz.

— Próbowałeś mnie zabić.

/Bucky kiwnął głową, przyznając jej rację.

— Ta, to chyba dobre usprawiedliwienie.

/Steve odchrząknął, zwracając na siebie uwagę Sharon i Hope van Dyne, wpatrzonej w coś ponad jego ramieniem.

/Bucky znów parsknął, widząc utkwiony w Carter wzrok Steve’a, i zrobił krok w tył, rzucając konspiracyjnym szeptem do wychodzącego z Jeta Sama:

— Nie dość, że palant nie potrafi kłamać, to udawać też nie. Może wyciągniemy więc Langa spod siedzenia, pod którym spróbował się schować przed uroczą panną van Dyne, i oddalimy się na uroczą wycieczkę, by ta parka — wskazał na Steve’a i Sharon — wreszcie mogła pójść w ślinę?

/Sam spojrzał na niego z udawaną dezaprobatą.

— Jesteś zwyczajnie zazdrosny.

— Och, tak, jestem. Dama mego serca dochowała się jedynie wnucząt. I to samych chłopców. Co za pech. — Pokręcił głową ze smutkiem.

— Nic straconego, może dzięki temu znalazłbyś mężczyznę swojego serca. — Sam dźgnął go łokciem w bok, na co Bucky pokiwał głową.

— I wszystko pozostałoby w rodzinie! — dodał, nie przejmując się na wpół błagalnym, na wpół zirytowanym wzrokiem Steve’a. Przecież wiedział, że nie odpuszczą, jeśli tylko nadarzy się okazja ku temu, by choć minimalnie mu dopiec.

/Hope przyglądała im się marszcząc nieznacznie nos, przeskakując spojrzeniem od zaciśniętych ust Sharon Carter, przez twarz Steve’a i czujnie obserwujących ją oczu Barnesa, do stojącej na rampie, obserwującej wszystko z odległości Wandy. Nigdzie nie widziała Scotta, który okazał się zbyt wielkim tchórzem, by zgarnąć ochrzan jak na mężczyznę przystało.

/Jednak nie była to żadna przeszkoda dla Hope van Dyne.

/Uśmiechnęła się, mówiąc:

— Chętnie skorzystam z propozycji i oprowadzę was po bazie, jednak wyciągnięciem Scotta zajmę się sama. — Przewiesiła trzymaną w dłoni torebkę przez ramię i podciągnęła rękawy czerwonej marynarki, z uśmiechem ruszając w stronę Jeta. Jej kroki i odgłos obcasów uderzających o metal odbijały się cichym echem. — Miło cię poznać, Wando. — Zwolniła kroku, skinając głową w stronę Wandy, a potem podniosła głos, zmierzając w stronę kokpitu. — Lang, wiem, że tam jesteś! Znajdę cię i spiorę, więc bądź mężczyzną!

— Wiem, że to zrobisz, dlatego nie chcę zachować się jak mężczyzna! — odkrzyknął. Później słychać było już tylko przytłumione „Ałć!”.

/Sam przyglądał się temu z uniesioną brwią.

— Powinniśmy jakoś zareagować? — Wskazał w stronę Jeta palcem, a Sharon pokręciła głową.

— Nie. Hope mówiła, że uderzy go tylko raz. Raz za każdą osobę, która uważa, że Scott postąpił idiotycznie. Więc może powinniśmy zareagować — dodała, wychylając się, by lepiej dostrzec Hope uderzającą ramię i klatkę piersiową Langa. — Nie, jest delikatna.

— Ocho, to jest według ciebie delikatne? — Sam się zaśmiał. — Nie mogę się doczekać aż Steve coś przeskrobie.

— I ty, Sam? I ty? — wtrącił Steve.

— Już przeskrobał — odpowiedziała poważniejąc. — Dlatego muszę wam go podkraść, zostawiając was z Hope. Zapoznała się rozkładem bazy, więc zaprowadzi was do pokoi. Steve’a czeka rozmowa z Fury’m…

/Steve spojrzał na nią zaskoczony.

— Z Fury’m? Odezwał się wreszcie?

/Potaknęła i dodała: — Już jakiś czas temu. Czekał jednak aż ściągniemy was tutaj. Nie jest zadowolony, delikatnie mówiąc.

— Ja również. — Steve skrzyżował ramiona na piersi. — Gdzie, do diaska, był przez te pół roku?

— Łał, robi się poważnie — wtrącił Bucky. — Steve użył „do diaska”. Co będzie następne? „O kurczę”?

— Buck, błagam, nie teraz. — Uciszył go gestem dłoni, kontynuują: — Szukałem kontaktu z Fury’m od samego początku, nie dał nam żadnej wskazówki. A teraz jest wściekły i chce rozmawiać?

— Steve ma rację. Próbowaliśmy złapać go już od włamania do Raftu, ale przepadł jak kamień w wodę już po incydencie z Utronem — dodał Sam.

/Sharon westchnęła.

— Sam wszystko wam wytłumaczy. Jednak najpierw chce porozmawiać tylko ze Steve’m. — Wzruszyła bezradnie ramionami. — To wciąż mój szef, nie mogę dyktować mu warunków.

— Za to ja mogę — odpowiedział, robiąc krok w przód, delikatnie kładąc dłoń na tali Sharon. — Prowadź więc, proszę.

/Ta kiwnęła głową i słysząc coraz głośniejszy dźwięk uderzających o metal obcasów, zerknęła w stronę wychodzącej z Jeta Hope, która wypchnęła Scotta przed sobą. Ten momentalnie wyprostował się, poprawił koszulkę i odchrząknął.

— Matko, ale tu zimno, przyzwyczaiłem się już do tamtego klimatu — rzucił, a potem zwrócił się do Sharon, unosząc dłoń w geście powitania. — Miło poznać, jestem Scott. Scott Lang, Ant-tam.

— Wiem, kim jesteś. — Uśmiechnęła się, na co Scott uniósł brwi ze zdziwienia.

— Tak? Świetnie! — Odwrócił się, zwracając się do Wandy: — Ona wie kim jestem!

/Hope trzepnęła go w ramię.

— Jasne, że wie. Jesteś poszukiwanym kryminalistą.

— Żadna nowość. Już to przerabiałem. — Wzruszył ramionami, co Hope skwitowała wywróceniem oczami.

/Nie dało się ukryć, byli dziwną zgrają indywiduów, która nie potrafiła zachowywać się poważnie, i która znalazła swoje bezpieczne miejsce w podziemiach bazy nazwanej przez nich roboczo Mysią Dziurą, i to zgrają, która miała stawać się coraz liczniejsza. Baza była duża, zdolna bez problemu pomieścić kilkadziesiąt osób, i mieli zamiar to wykorzystać. Nie tylko pozyskując nowych członków drużyny – już niedługo dołączyć miała do nich Ava Orlova, Mockingbird, a może nawet sama Quake czy rodzeństwo Chordów – ale też nawiązując współpracę z autonomicznymi resztkami dawnego SHIELD i udzielając schronienia tak wielu niewinnym ludziom, ilu tylko będą w stanie. Buntownicy, zbiedzy, więźniowie wyrwani z aresztów tymczasowych czy nawet Raftu – to nie miało znaczenia. Pomoc każdemu człowiekowi była tak samo ważna. To właśnie był ich cel.

/Steve wyprostował się, rozglądając się wokół, a potem przejechał spojrzeniem po twarzy każdego ze zgromadzonych: Sharon, Bucky’ego, Sama, Wandy, Scotta i Hope.

— Secret Avengers, witam w nowym domu.

***