Astrid Löfgren

N, jak to w opkach, Bucky dzięki tobie by znormalniał, więc z pewnością obeszłoby się bez otruć.
Za to musieli przejść przez bunt dwulatka chociażby, więc mieli takie jakby wprowadzenie. Od samego myślenia o tych nieciekawych, dziecięcych okresach można dostać depresji.

/A że w opkach każdy jest piękny, młody i bogaty, byłoby mnie stać na zatrudnienie testera buckysiowych potraw. Nie, żebym mu nie ufała. Chcę po prostu, by więcej osób mogło zaznać rozkoszy, jedząc owoce jego kulinarnego talentu. 

/Buniu ma doświadczenie, bo miał młodsze rodzeństwo, a Steve ma doświadczenie, bo Bucky bywa rozkapryszony, więc jakoś dadzą radę. 

+ Dopiero dziś zerknęłam na T-Bolts #6 i mamy tam Kobik w różowej kurteczce, śpiewającą "Do you wanna build a snowman?". A Bucky dostanie szału, jak wyrwie się z więzienia i wróci do bazy. Nie ma go kilka godzin, a ci idioci napadają na sklep, dają się namierzyć i próbują zabić Kobik. To będzie piękny wkurw wściekłego Winniego <3

Steve, Bucky, a macie jakiś nadzór czy coś takiego? I jak w ogóle wyglądał w waszym przypadku proces adopcji? Jak doszło do tego, że się jednak zdecydowaliście?

B: Nadzór? Gdzie tam, jesteśmy przecież tylko parą stuletnich zmodyfikowanych genetycznie super-żołnierzy, walczących z nazistami, kosmitami i całą resztą dziwactw, z czego jeden z nas - znaczy ja - to też były radziecki najemnik po praniu mózgu, Jaki nadzór? Ale tak poważnie, to przecież logiczne, że nie dadzą nam dziecka i nie pomachają na pożegnanie, mając resztę w poważaniu. Mają nas na oku, a dzieciaki od czasu do czasu mają pogadanki z psychologiem. Po tylu latach już nam trochę odpuścili.

S: Do tego Fury chce, by Ian przechodził okresowe testy. Nic bolesnego, nic inwazyjnego. Nie możemy się od tego wykpić, taka była umowa. On pomaga nam w adopcji, my niczego nie utrudniamy. Za to Grace adoptowaliśmy już, że tak powiem, w tradycyjny sposób. Były problemy, ale niewiele osób chce adoptować niepełnosprawne dzieci, taka jest smutna prawda. A my mieliśmy odpowiednie warunki, do tego Tony dba o jej protezy. Uznali, że nie mogła trafić lepiej.

B: Bo to, nieskromnie mówiąc, prawda. Nie jesteśmy idealni, ale dbamy o nią i ją kochamy. Zauroczyła nas jeszcze w szpitalu, i stwierdziliśmy, że skoro jakimś cudem okazaliśmy się być całkiem dobrymi rodzicami dla Iana, z nią też może się udać. 

S: Więc klamka zapadła, kości zostały rzucone, i zaczęliśmy starać się o to, by ze szpitala wyszła już z nami. Hamowali nas, ale jesteśmy na tyle uparci, że nie udało im się nas zatrzymać.