Astrid Löfgren

N, nasuwa się pytanie, jak ona to wytrzymuje. To wieczne konkurowanie o względy. 

 Może już pogodziła się z tym, że żyją w jakimś dziwnym trójkącie? I że nieważne, co będzie się działo, Steve pobiegnie do Bucky'ego? To w sumie walka przegrana już na starcie, bo u Steve'a na samo słowo "Bucky" włącza się instynkt matki kwoki.

Tak dużo jesz, że aż zrobiłeś się misiowaty w okolicach tyłka? Właśnie, Steve, dramatyzujesz. No bo serio - nigdy nie zasypiałeś z czymś, co należy do Bucky’ego, kiedy go nie było, albo nie nosiłeś czegoś?
A bywa, że całkiem ignorujecie ludzi? 

B: Co? Ja wcale nie... Dobra, może ostatnio trochę się rozleniwiłem i zyskałem cal czy półtora w obwodzie, ale i tak nie jest ze mną aż tak źle. Jak przestanę się mieścić w jego spodniach, zacznę się martwić.

S: I tak jesteś wspaniały.

B: A tylko spróbuj powiedzieć, że nie. 

S: Nauczyłem się już, że mam to powtarzać zawsze, kiedy rozmowa schodzi na temat wagi. I cóż, wcale nie uważam, że dramatyzuję. Rozumiałbym to, gdyby chodziło o tęsknotę, a mnie nie byłoby obok przez dłuższy czas. A nie przez kwadrans. Albo. co ciekawsze, jestem obok przez cały czas, śpię obok, a on i tak zakłada moje ubrania zamiast własnych. Czasem się zastanawiam, po co kupuje własne, skoro...

B: Och, nie zmieniaj tematu, Steven. Rozmawiamy przecież o ludziach, którzy nas zaczepiają. I tak, zdarza się czasem, że ich zignorujemy, Kiedy naprawdę się śpieszymy, kiedy nie mamy czasu. Albo kiedy jesteśmy wyjątkowo nie w humorze. W tym ostatnim przypadku, ignorując ich, robimy im przysługę.